انتقال مديريت آبياري شبكه آبياري آيدوغموش، گامهاي پيشين و راه هاي پايدار سازي

با وجود گسترش و توسعه شبكه هاي آبياري و زهكشي در سطح جهان طي سالهاي 1950 تا سال 1980 تامين هزينه هاي جاري سالانه شبكه هاي آبياري، با جمع آوري آب بها از جمله چالش هاي پيشروي اغلب دولتها بوده است. دولتها با وجود سرمايه گذاري هاي زياد براي اجرا و ساخت شبكه، توان بهره برداري و نگهداري از شبكه ها را به دلايلي از قبيل تشكيلات اداري عريض و طويل و داراي بوروكراسي و نبود حس تعلق پذيري عوامل اجرايي با تاسيسات احداث شده نداشته اند. استهلاك سريع تاسيسات زيربنايي، فرسودگي اراضي، افت كيفيت شبكه هاي آبياري، توزيع نامناسب و اتلاف شديد منابع آب، از شاخص هاي فرآيند مديريت دولتي بوده است. از اينرو و به تبع كاهش منابع مالي و آبي مجموعه تلاش هايي براي انتقال و واگذاري تاسيسات به صاحبان حقيقي آن در كشورهاي مختلف جهان صورت پذيرفته است. كاهش هزينه ها، افزايش حس تعلق در عوامل اجرايي بهره برداري و نگهداري، افزايش بازدهي و عمر مفيد شبكه از مهمترين دلايل واگذاري و انتقال مديريت شبكه مي باشد. انتقال مديريت آبياري در شبكه آيدوغموش به رغم پيچيدگي هاي اجتماعي در مناسبات اجتماعي منطقه و همچنين وجود مسائل و مشكلات خاص در منطقه دستاوردي قابل توجه است. ليكن پايداري تشكيلات بهره برداري نوپا در گرو حمايت هاي ارگان هاي ذي مدخل، استفاده از ساير ظرفيتهاي اقتصادي و همچنين پايش و هم پايي در نهادينه سازي الگوي مديريت مشاركتي در منطقه مي باشد.