پايش و پيش بيني روند خشكسالي مناطق جنوبي استان خوزستان

سيستم هاي پايش براي مدون كردن طرح هاي مقابله با خشكسالي و مديريت آن از اهميت زيادي برخوردار هستند. سيستم ها و طرح هاي پايش خشكسالي در راستاي برنامه ريزي جهت مقابله با خشكسالي و مديريت پوياي آن، از ابزارهاي ضروري طراحي براي بررسي خشكسالي، شدت و تغييرات مكاني آن در يك منطقه مي باشند و بر اساس اطلاع رساني و هشدارهاي اين سيستم ها، زمان و عمليات پيش بيني شده براي مقابله با كاهش عواقب خشكسالي فعال مي شوند. براي بيان اندازه خشكسالي از شاخص هاي خاصي استفاده مي گردد. در اين مطالعه از آمار بارندگي ايستگاه هاي سينوپتيك و بارانسنجي موجود در جنوب خوزستان، داده هاي بارش سالانه 4 ايستگاه بارانسنجي و سينوپتيك آبادان، بهبهان، بوزي شادگان و دهملا براي يك دوره 30 ساله (1386-1357 ه.ش) انتخاب، و مورد استفاده قرار گرفت. پس از بررسي صحت داده ها و انجام آزمون داده هاي پرت، همگني داده ها با استفاده از روش جرم مضاعف بررسي گرديد. نواقص آماري داده ها از روش همبستگي برطرف شده و سپس مقادير شاخص هاي PNPI، نيچه و SPI محاسبه گرديد. براساس شاخص هاي مورد نظر خشكسالي با درجات مختلف در تمامي ايستگاه هاي منطقه به وقوع پيوسته است. شدت و فراواني خشكسالي در 3 دوره 10 ساله بررسي شد. براين اساس و بر مبناي شاخص هاي PNPI در 10 سال دوم ( 1376-1367 ه.ش) دوره مطالعاتي بيشترين وقايع خشكسالي را از نظر فراواني و شدت در ايستگاه دهملا داشته ايم. و برمبناي روش نيچه و شاخص SPI بيشترين فراواني خشكسالي ها در 10 سال سوم (1386-1377 ه.ش) دوره مطالعه و در ايستگاه بهبهان بوقوع پيوسته اند. بر اساس شاخص هاي PNPI، SPI و روش نيچه سال هاي نرمال در تمامي ايستگاه ها داراي بيشترين فراواني بوده است . بر اساس شاخص SPI ايستگاه بوزي شادگان و بر اساس شاخص PNPI ايستگاه دهملا داراي بيشترين وقوع خشكسالي بسيار شديد بوده است.