كارآفريني راهي به سوي بهبود فضاي كسب و كار

بهبود فضاي كسب وكار به معناي بهبود و رونق فضاي توليدي و در نتيجه سنگ بنا و محرك رشد اقتصادي است. بگونه اي كه اصلاح و بهبود فضاي كسب و كار زمينه مشاركت بخش خصوصي در عرصه اقتصاد، ارتقاء سطح اشتغال و توليد را فراهم مي سازد. در دهه 1980 بسياري از اقتصاددانان به ضرورت كاهش تصدي گري دولت در فعاليت هاي اقتصادي براي حضور فعال بخش خصوصي و به رغم خودخصوصي سازي روي آوردند و از اواخر دهه 1990 بهبود فضاي كسب و كار موضوع اصلي سياستگذاران اقتصادي بوده است. با توجه به عملكرد ايران در زمينه رشد و توسعه فضاي كسب و كار و رتبه جهاني كشور در اين زمينه كه چندان مناسب نمي باشد بايد بررسي شود كه چه عواملي بر اين موضوع تاثيرگذار بوده و چه راهكارهايي براي خروج از اين وضعيت پيش روي ما است؟ به همين منظور كارآفريني به عنوان يكي از اين راهكارها تلقي و ارتباط آن با فضاي كسب و كار كشور مورد بررسي قرار گرفته است. كارآفريني به عنوان علمي نوپا كه سعي درحل معضلات اقتصادي جامعه و رفع مشكلاتي چون ركود و بيكاري را دارد به عنوان يكي از راه هاي رفع مسائل اقتصادي و ايجاد فضايكسب و كار پويا و بانشاط تلقي مي گردد. كارآفريني راه حلي براي مشكلات اقتصادي امروز است و توسعه و ترويج آن از نيازهاي جدي اقتصاد ايران است. در شرايطي كه كاهش سرمايه گذاري از يك سو، بهره وري پايين و گرايش به تعديل نيروي انساني در سازمان هاي دولتي و وابسته به دولت از ديگر سوي و خيل تازه واردان به عرصه كار از سوي ديگر، بيكاري را به معضل بزرگ اقتصادي و يك ضرورت جدي اقتصادي و اجتماعي اين زمان بدل كرده است، به نظر مي رسد كه توسعه كارآفريني و ترويج فرهنگ كارآفريني در ايران يك ضرورت جدي اقتصادي و اجتماعي است. در اين مقاله ضمن تعريف و بررسي فضاي كسب و كار كشور و كارآفريني به بررسي ارتباط ميان اين دو موضوع پرداخته و روابط ميان آن دو را تبيين كرده ايم به اين منظور از آمار و اطلاعات ارائه شده توسط بانك جهاني كه سالانه روند كشورهاي در زمينه كسب و كار را تعين و اعلام مي دارد استفاده شده است