بررسي وضعيت رطوبتي پروفيل خاك در استفاده از سامانه هاي سطوح آبگير باران

در مناطق خشك و نيمه خشك ميزان رطوبت يا به عبارتي حفظ رطوبت خاك از اهميت ويژه اي برخوردار است. زيرا بر اساس شرايط اقليمي خاص اين مناطق و پراكنش زماني و مكاني بارندگي، ميزان نزولات آسماني در اغلب مواقع، خصوصا در خشكسالي ها براي حداقل نياز رطوبتي گياهان كافي نيست . بنابراين بايستي از منابع آب كه منشاء اصلي آن نزولات آسماني است در حد بهينه استفاده نمود . براي اين منظور يك مطالعه موردي در منطقه خواجه از توابع شهرستان تبريز صورت گرفت كه در تقسيم بندي اقليمي منطقه، نيمه خشك و سرد بوده و از سازندهاي مارني آسيب پذير به فرسايش تشكيل شده است، خاكهاي منطقه بر اساس سيستم رده بندي امريكايي كالسي اورتيد با رژيم رطوبتي اريديك و رژيم حرارتي مزيك تعيين شده اند و از نظر بافت خاك، لوم رسي سيلتي تا لوم رسي شناسايي گرديدند. و از زير حوضه هاي آجي چاي مي باشد كه در آن سامانه مي سطوح آبگير لوزي شكل به ابعاد 6 متر قطر بزرگ و 5 متر قطر كوچك كه در انتهاي هر سامانه چاله اي به عمق و قطر به ترتيب 80 و 75 سانتيمتر حفر گرديد به وسيله 3 تيمار : A- شاهد B- پوشش نايلوني با سنگ فرش C- سنگ فرش D- كوبيدن سطح سامانه در قالب طرح آزمايشي بلوكهاي كامل تصادفي با سه تكرار در سه سال اجرا شد، آمار برداري از ميزان رطوبت در داخل چاله ي هر سامانه با دستگاه TDR انجام و نتايج براي هر سال به طور مستقل مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج حاصل نشان مي دهند به طور كلي استفاده از روشهاي مذكور در ذخيره رطوبتي خاك نسبت به شاهد اختلاف معني دار در سطوح احتمال 1 و 5 درصد نشان مي دهند، در ضمن به نظر مي رسد ذخيره رطوبتي بيشتر در سال به تيمار پوشش نايلوني يا سنگ فرش تعلق دارند.