بررسي نقش ساختار مكاني شبكه‌هاي حمل‌ و‌ نقل بر الگوي حركتي افراد در شبكه شهري

افراد عموما براي رسيدن از مبدا به مقصد مورد نظر خود در محيط شهري از خيابانها و معابر موجود در محيط شهري استفاده مي‌كنند. هريك از اين معابر به نوبه خود داراي ارتباط مكاني با ساير معابر و خيابان هاي موجود در محيط شهري بوده و در مجموع يك چيدمان مكاني را تشكيل مي‌دهد. چگونگي و نوع اين ارتباطات مكاني، ساختار مكاني شبكه ناميده ميشوند. بر اساس اين ديدگاه، ساختار مكاني يك شبكه را مي‌توان قيدي مكاني براي حركت و مسريابي افراد در شبكه درنظر گرفت كه مي‌تواند بر نحوه شكل‌گيري الگوي حركتي آنها تاثيرگذار باشد. در تحقيق حاضر سعي شده است تا ميزان تاثيرگذاري ساختار مكاني شبكه شهري بر ميزان ترافيك و عبورومرور در اين شبكه مورد ارزيابي قرار گيرد. براي انجام اين كار از دو معيار مركزيت براي بيان اهميت ساختاري هر خيابان استفاده شده است و سپس ميزان اهميت ساختاري هر خيابان و ميزان ترافيك و عبورومرور در آن خيابان مورد ارزيابي قرار گرفته است. آزمون آماري انجام شده براي مقايسه نشان مي‌دهد بين دو خصوصيت ساختاري مورد مطالعه و ميزان ترافيك موجود در هر معبر يك رابطه معنادار با سطح اطمينان 99% وجود دارد. به‌طوريكه معابري كه از نظر ساختاري جزو معابر مهم تلقي مي‌شوند، ترافيك بيشتري را از خود عبور داده و مشاركت بالايي در توزيع و انتقال ترافيك ايفا مي‌كنند. اين ارتباط مي‌تواند از ديدگاه طراحي و توسعه شبكه‌هاي حمل‌ و نقل شهري حائز اهميت باشد زيرا مي‌توان با استفاده از اهميت ساختاري هر معبر ، ميزان عبور و مرور و ترافيك آن را مورد بررسي قرار داد و براي طراحي و توسعه شبكه پيش بيني‌هاي لازم را براي تسهيل در عبور و مرور در نظر گرفت.