آشنايي با دنياي ناشنوايان و بهبود روابط اجتماعي آنان

در مورد ناشنوايان و تعامل اجتماعي آنان، نظرات متفاوتي از طرف پژوهشگران مطرح شده است. در مقاله حاضر سعي شده، با مرور و بررسي پژوهش ها و ديدگاه هاي مختلف، راه هاي ممكن براي برقراري ارتباط ناشنوايان با اجتماع از جمله: زبان اشاره، زبان حركات بدني، روش تكلم، روش توأم، ارتباط كلي و غيره مورد بررسي قرار گيرد؛ تا با شناسايي اين روش ها و انتخاب بهترين آن ها، تعامل هر چه بهتر ناشنوايان با اجتماع ميسر گردد. در مجموع برخي اذعان مي كنند كه به منظور بهبود روابط اجتماعي ناشنوايان، با توجه به استدلال طرفداران روش تكلم و قبول اين حقيقت كه بهترين روش در تعليم ناشنوايان روشي است كه وي را به جامعه نزديك سازد ، نظريه ي جديدي را ابراز داشته و مي گويند ناشنوا را بايد هدايت نمود تا با استفاده از تمامي امكانات موجود، كسب دانش كند و با جامعه ي خود رابطه برقرار سازدو برخي ديگر بر اين عقيده اند كه عدم كاربرد زبان اشاره چه در آموزش و چه در روابط معمول دانش آموزان آسيب ديده ي شنوايي با يكديگر، به اين منظور كه آن ها وادار به استفاده از باقيمانده ي شنوايي خود شوند، نه تنها كمك چنداني به رشد و توسعه ي توانايي كلامي آن ها نميكند بلكه خود منجر به تضعيف مهارت ها و پردازش هاي پيشرفته ي ديداري ، حاصل از عدم كاربرد زبان اشاره نيز ميشود. از پژوهش كيفي حاضر كه به روش كتابخانه اي مي باشد، درميابيم در دنياي امروز فاصله ي چنداني بين فرد شنوا و ناشنوا وجود ندارد به شرايط مذكور از جمله اين كه فرد كم شنوا يا ناشنوا بايد از ابتدا مورد توجه و آموزش مناسب قرار بگيرد به صورتي كه بتواند با ديگر افراد جامعه ارتباط مقبولي برقرار سازد بر پايه مطالعات انجام شده در اين مقاله، ابتدا ضرورت يادگيري و ارتباط با ديگران در افراد ناشنوا بيان شده و پس از بيان دغدغه ي والدين نسبت به فرزندان ناشنواي خود ، ساختار گوش و علت ناشنوايي آنان ارائه شده است. سپس نمونه هايي از افراد مشهور دنيا معرفي شده و به تاريخچه و روند تاريخي آن پرداخته، اشكال ايجاد ارتباط ناشنوايان بيان شده و در نهايت مناسب ترين روش مورد تأييد واقع گرديده است.