جايگاه مشاركت عمومي در مديريت و عمران روستايي

مديريت روستايي از اركان اصلي و جدا نشدني توسعه روستايي است، زيرا در نبود مديريت سازماندهي شده در نواحي روستايي، برنامه هاي توسعه نيز با مشكلات بي شماري مواجه خواهد شد. يكي از مهمترين عوامل رشد و توسعه اجتماعي- اقتصادي يك جامعه به ويژه در جوامع روستايي، نقش و حضور فعالانه مردم در كارها و فعاليت هاي مربوط به روستاي خود است. بدون همياري و مشاركت مردم، توسعه مفهومي نخواهد داشت، چرا كه هر گامي كه در راه رشد و توسعه برداشته مي شود، بايد با همراهي مردم انجام گيرد. مديريت روستايي نيز از ساليان متمادي در روستاهاي ايران وجود داشته و با اينكه در هر مقطعي از فعاليت خود با اسمي خوانده شده ولي مديريت خود را اعمال كرده است. كدخدا، دهيار، هميار و ... گونه هاي مديريت روستايي در ايران بوده اند و بديهي است كه روستا به لحاظ وجود مناسبات اجتماعي اقتصادي و پايبند بودن افراد به قوانين عرفي و مدني نمي تواند از تشكيلات سازمان مديريتي بي نياز باشد. بطوري كه در اغلب جوامع انساني شكل سازمان مديريتي متاثر از نظام اجتماعي حاكم بر آن جامعه است و به خصوص اگر جامعه زير جامعه اي از جوامع فراتر باشد نقش آن جوامع فراتر نيز به مراتب تاثير گذارتر خواهد بود. براي رسيدن به يك مديريت عمران روستايي كار آمد نياز به استفاده از ظرفيت جوامع محلي با اداره و كنترل دقيق مكان و بهره وري از منابع موجود مي باشد. در مقطع جهاني شدن ارتباطات و تمركز سرمايه ها عملكرد دقيق برنامه ريزي ها براي توسعه روستايي و نواحي محلي مقابله با خودكامگي و فردگرايي است. بنابراين مجموعه مديريت بايد به وسيله استراتژي هاي كار آمد قدرت عمل ابتكار در سازندگي و سياست گذاري حساب شده همراه باشد. مديريت جديد توسعه روستايي بايد درك توسعه محلي بروز ابتكارها جمع گرايي و مشاركت را در دستور كار قرار دهد و قادر به تحليل مشكلات اقتصادي اجتماعي و زيست محيطي فضاهاي روستايي باشد.