بهينه سازي قابليت اعتماد سيستم ها با اجزاء وابسته با استفاده از مسئله تخصيص اجزاء مازاد يكسان

امروزه با پيشرفت تكنولوژي و فرايندهاي صنعتي پيچيده، اطمينان از حصول عملكرد مورد انتظار سيستمها بيش از گذشته مورد توجه قرار گرفته است. بهينهسازي قابليت اعتماد با استفاده از استراتژي- هاي افزايش قابليت اعتماد سيستم ها و كاهش هزينه ها، از مهمترين مسائلي است كه توجه محققان را به خود جلب كرده است. به طور معمول در تئوري قابليت اعتماد فرض بر اين است كه اجزاء و زيرسيستم هاي تشكيل دهندهي هر سيستم، به طور مستقل از يكديگر عمل ميكنند. درحالي كه در واقعيت موارد بسياري از اجزاء و زيرسيستمها وجود دارند كه با توجه به سطوح مختلف عملكردي كه اختيار ميكنند، نحوه كاركرد يكديگر را تحت تأثير قرار ميدهند. در پژوهش حاضر مسئله بهينه سازي قابليت اعتماد سيستمهاي سري - موازي، بر اساس مسئله تخصيص اجزاء مازاد مطالعه ميشود كه بر خلاف مطالعات پيشين، اجزاي تشكيل دهندهي سيستمها مستقل نبوده و همبسته در نظر گرفته ميشود. مثالهاي عددي براي تحليل مدلهاي پيشنهادي، با استفاده از الگوريتم هاي فرا ابتكاري NSGA-II و MOPSO حل شده است و نتايج حاصل براي قابليت اعتماد و هزينه سيستم در شرايط وابسته بودن اجزاء با حالت مستقل مقايسه شده است. در نهايت نتايج شاخص هاي ارزيابي الگوريتمهاي فرا ابتكاري، بيانگر كارايي بهتر الگوريتم NSGA-II نسبت به الگوريتم MOPSO در حل اين مسائل ميباشد.