بررسي تاثير روان كننده ها با پايه هاي شيميايي مختلف بر خواص مكانيكي بتن ، كيفيت بتن و كاهش آلودگي محيط زيست

بتن به عنوان مصالح ساختماني برگزيده قرن در دنياي امروز و در صنعت ساختمان به عنوان صنعت مادر شناخته مي شود. انتخاب بتن مناسب و اجراي خوب آن چيزي فراتر از يك تكنولوژي است. توليد بتن مناسب نه فقط مهارت محسوب مي گردد بلكه علمي است كه از قوانين ويژه اي پيروي مي كند. بتن به عنوان پرمصرف ترين ماده ساختماني مدتهاست جوابگوي نيازهاي رو به گسترش جامعه جهاني بوده است. به اين جهت توجه به كيفيت و چگونگي آن نگاه محققين را به خود جلب كرده است . د گذشته در آزمايش هاي متععدي كه توسط محققين مختلف انجام شده به بررسي عواملي همچون نسبت آب به سيمان و منحمي دانه بندي به روي خواص مكانيكي بتن ها پرداخته شده است اما متاسفانه توجه كمتري به تاثيرات احتمالي استفاده از افزودني هايي با پايايه هاي شيميايي مختلف شده است. افزودني هاي روان كننده ، فوق روان كننده و ابر روان كننده از دستاوردهاي نوين صنعت ساختمان محسوب مي گردند. لذا ذر اين مقاله تلا شده است تا با بررسي تاثير استفاده از افزودني هايي با پايه هاي ليگنو سولفونات ، نفتالين سولفونات و پلي كربوكسيلات در يك طرح اختلاط مشخص و دانه بندي ثابت ، به مقايسه نتايج حاصله در اسلامپ هاي متفاوت (استفاده از درصدهاي مختلف افزودني) و عيارهاي متفاوت سيمان بروي خواص مكانيكي بتن حاصله پرداخته شود. روان كننده ها با دارا بودن خاصيت دافعه ذرات سيمان باعث ايجاد بالاترين اثر رواني ، كاهش شديد نسبت اب به سيمان و در نتيجه افزايش مقاومت فشاري و نفوذپذيري در بتن مي گردد. هدف از بررسي نقش اين مواد در افزايش مشخصات مكانيكي ، دوام بتن ، كاهش درصد جذب آب (يكي از پارامترهاي اساسي و تاثيرگذار بر دوام بتن) مي باشد.