تحليل تطبيقي نابرابري هاي منطقه اي بين استان هاي مرزي همجوار ( مطالعه موردي: استان كردستان و استان آذربايجان غربي )

نابرابری میان مناطق مرزی و ابعاد مختلف آن نشانه های مشخصی از توسعه نیافتگی شمرده می شوند. تفاوت ها و نابرابری های منطفه ای و ناحیه ای تهدیدی جدی برای كشورها به شمار می رود، زیرا زمینه های دست یابی به وحدت و یكپارچگی ملی را دشوار می كند. برای فراهم كردن مبنای علمی و منطقی در جهت كاستن نابرابری ها، لازم است ارزیابی جامعی از وضعیت موجود توسعه ی نواحی با در نظر گرفتن شاخص های مختلف صورت گیرد. پس از انجام این ارزیابی، می توان برای روبه رو شدن با مشكلات مناطق محروم تر اقدام كرد. هدف از این مقاله تحلیل میزان نابرابری های منطقه ای میان شهرهای مرزی دو استان كردستان و آذربایجان غربی و ارائه راهبردهای آمایشی برای كاهش میزان این نابرابری ها می باشد. در همین راستا با عنایت به مباحث فوق الذكر در پژوهش حاضر سعی شده است با روش توصیفی - تحلیلی بر پایه اطلاعات كتابخانه ای - اسنادی و آماری متغیرهای مورد مطالعه تعریف، ارزیابی و سنجش گردید. جامعه آماری شامل شهرهای مرزی دو استان كه بر اساس شاخص های اقتصادی با بهره گیری از تكنیك پارامتریك آماری یعنی آزمون T-Test مستقل (-Independent SampleS-T-TeSt) انجام گرفته است. نتایج حاصل از مطالعه و تجزیه و تحلیل وضع موجود بر اساس متغیرهای مورد مطالعه در این تحقیق بیانگر این مطلب است كه میانگین شاخص های شهرهای مرزی استان كردستان ۰.۴۹ درصد و میانگین شاخص های شهرهای مرزی استان آذربایجان غربی ۲۱ درصد است كه این خود نشان از وضعیت بهتر شهرهای مرزی استان كردستان از شاخص های توسعه با وجود كم بودن شهرهای مرزی این استان نسبت به استان آذربایجان غربی دارد. یافته ها نشان میدهد لزوم توجه به برنامه ریزی غیر متمركز بر اساس ظرفیت های واقعی هر منطقه به منظور نیل به پیشرفت متعادل و یكپارچه هر منطقه ضرورتی اجتناب ناپذیر است.