بررسي نقش رسانه ها در امنيت مناطق مرزي ( نمونه موردي: استان سيستان و بلوچستان )

وسایل ارتباط جمعی ملی و یا فرا ملی می توانند با برنامه ها و پیام های خود همبستگی و یا گستگی تازهای را برای مخاطبان خویش به وجود آورند كه می تواند زمینه ساز بحرانهای اخلاقی، هویتی، فرهنگی و اجتماعی باشد. وسایل ارتباط جمعی در حفظ و تحكیم وفاق ملی چه به لحاظ سخت افزاری و چه به لحاظ نرم افزاری، بالا بردن توان انتخاب جامعه، افزایش مشاركت، رقابت و پویایی شهروندان، درونی و نهادی كردن نظام ارزشی و باورهای اعتقادی و معرفی ساز و كارهای حل و فصل تعارض ها و چندگانگی های فرهنگی و اجتماعی است. با توجه به بافت قومی مذهبی و زبانی مناطق مختلف مرزی ایران، بخش مهمی از ناامنی ها و تهدیدات امنیتی موجود در این مناطق، ناشی از زمینه های فرهنگی و اجتماعی است. به تعبیری، این نوع تهدیدات از نوع تهدیدات نرم اند؛ حتی تهدیدات سخت افزاری نظیر قاچاق و اقدامات تروریستی نیز بر چنین بستری قرار گرفته است. پرسش اصلی كه در این مقاله بدان می پردازیم این است كه رسته های گروهی چه نقشی می توانند بر ایجاد امنیت مناطق مرزی داشته باشند؟ فرض ما دراین مقاله این است كه رسانه های گروهی به عنوان نظامی از تكنولوژی كه داده های فرهنگی و خبری را پخش می كنند، از طریق تاثیر بر روند ملت سازی نقش به سزایی در ایجاد امنیت دارند. این اهمیت زمانی آشكار می شود كه به صورتی پویا و تحلیلی به آنها نگریسته شود. از یك سو، رسانه ها میتوانند به شكل ابزاری قدرتمند برای یكپارچه سازی عواطف و احساسات عمل كنند و میان بخش های مختلف جوامعی كه به لحاظ مذهبی و قومی و زبانی و گرایش های محلی و منطقه ای گروه بندی شده و درهم تنیدگی لازم را ندارد، انسجام و وحدت ایجاد كنند. روش تحقیق در مقاله حاضر توصیفی-تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات، كتابخانه ای و میدانی می باشد. هدف تحقیق، بررسی نقش رسانه ها در امنیت مناطق مرزی استان سیستان و بلوچستان می باشد.