سنجش و ارزيابي ميزان امنيت اجتماعي ساكنين محله هاي بافت فرسوده شهر زاهدان با استفاده از مدل تصميم گيري چندمعياره كوپراس

بافت های فرسوده شهری كه تحت تأثیر مدرنیزاسیون شتاب زده، جمعیت غیر بومی بلاتكلیف و ناهماهنگ با زندگی شهری را به جای جمعیت بومی نشانده است، علاوه بر ایجاد محیط فیزیكی ناخوشایند، فضای اجتماعی ناپایدار نیز بوجود آورده است. فضایی كه مستعد وقوع ناهنجاری های اجتماعی است، كه ابتدا ساكنین محدوده و سپس سایر مناطق شهر در معرض خطر آن قرار دارند. بر این اساس، پژوهش حاضر به دنبال بررسی چگونگی میزان امنیت اجتماعی در بافت فرسوده شهر زاهدان میباشد. این پژوهش از نوع كاربردی و روش انجام آن توصیفی تحلیلی می باشد. شیوه گردآوری اطاعات نیز میتنی بر روش - های كتابخانه ای و میدانی است. اطلاعات مورد نیاز از طریق پرسشنامه جمع آوری گردید. حجم نمونه مورد مطالعه براساسی فرمول كوكران ۳۲۱ نفر تعیین شد. سپس وضعیت محلهها بافت فرسوده شهر زاهدان سنجش و نهایتا محله های بافت فرسوده شهر زاهدان با استفاده تكنیك كوپراس طبقه بندی شده است. ضمنا، از روش وزن دهی AHP جهت تعیین اهمیت شاخص ها بهره گیری شده است. یافته های پژوهش نشان میدهد كه محله های چهارراه رسولی، محدوده میدان فلسطین، پشت كاراژ، كارخانه نمك و پشت بازار در وضعیتی مطلوب قرار دارند و محله های كریم آباد، سیك سوزی، شیر آباد، دره پنج شیر و چلی آباد در وضعیتی نامطلوب قرار دارند.