توزيع زماني و مكاني ميزان آب مجازي توليد گندم آبي و ديم در استان فارس

ايران در ناحيه خشك و نيمه خشك دنيا قرار گرفته است و مقدار بارندگي آن تقريبا % 33 ميانگين بارندگي دنيا است. در يك ده اخير به علت بروز خشك سالي هاي شديد و كاهش بارندگي در سطح كشور، ميزان منابع آب تجديدپذير از 130 ميليارد متر مكعب در سال به 90 ميليارد مترمكعب در سال كاهش يافته است. از طرفي توزيع غيريكنواخت زماني و مكاني منابع آب، و همچنين رشد جمعيت و نياز به مواد غذايي بيشتر باعث شده است كه بخش كشاورزي كماكان بزرگ ترين مصرف كننده آب در كشور باشد. عدم اعتماد به ميزان منابع آب، رقابت شديد براي آب از سوي بخش هاي شرب و صنعت و افزايش تقاضا براي مواد غذايي، ايران را به شدت در معرض مواجهه با تنش آبي قرار داده است. هدف از اين مطالعه بررسي ميزان آب مجازي براي كشت گندم آبي و ديم در شهرستان هاي استان فارس در سال هاي زراعي 82 و 87 و 92 مي باشد. به همين منظور مقدار آب مجازي با استفاده از نياز ناخالص، ميزان بارش و محصول براي راندمان آبياري % 40 محاسبه شد. طبق تعريف، آب مجازي عبارت است از مقدار آب براي توليد يك كيلوگرم از يك ماده كشاورزي، كه در نهايت براساس مقادير آب مجازي اولويت شهرستان ها براي كشت ديم و آبي گندم معرفي مي شوند. ميزان آب مجازي كشت گندم آبي و ديم در شهرستان هاي مختلف استان فارس در سال هاي مختلف به ترتيب بين 2-6 و 2-14 مترمكعب دركيلوگرم تغيير مي كند كه بسيار بالاتر از استاندارد جهاني 1 مترمكعب در كيلوگرم براي كشت گندم آبي است.