تحليل شاخص پايداري منابع و مصارف آب در حوضه آبريز زاينده رود تحت سناريوهاي برنامه ريزي و مديريت جامع منابع آب

امروزه از پايداري به عنوان هدف اصلي مطالعات برنامه ريزي و مديريت جامع منابع آب ياد مي شود. ارزيابي پايداري به صورت كمي با استفاده از معيارهاي عملكرد سيستم همچون اطمينان پذيري در زمان و حجم، برگشت پذيري، آسيب پذيري و حداكثر كمبود امكان پذير است. هدف از اين تحقيق تحليل پايداري منابع و مصارف آب تحت سناريوهاي برنامه ريزي و مديريت جامع منابع آب در آينده نزديك در مقياس حوضه آبريز زاينده رود كه به عنوان يك سيستم با هيدرو سيستم پيچيده شناخته شده است، مي باشد. در اين راستا پس از مدل سازي كمي تمامي منابع و مصارف آب در اين حوضه براي دوره 21- ساله از سال آبي 70-1369 تا سال آبي 90-1389 و كاليبره كردن آن، چهار سناريوي روند، مديريت تأمين، مديريت تقاضا و مديريت توأمان تأمين و تقاضاي آب براي ي دوره 5-ساله در آينده (از سال آبي 95-1394 تا سال آبي 99-1398) تحت شرايط تغييراقليم و با استفاده از شاخص پايداري مورد تحليل و ارزيابي قرار گرفته است. نتايج نشان مي دهد كه كاهش مصرف شرب، صنعت و كشاورزي به ترتيب به اندازه 15 و 10 و 30 درصد در راستاي سناريوي مديريت تقاضا و اجراي طرح هاي كوهرنگ سه و بهشت آباد در راستاي سناريوي مديريت تأمين راهكاري است كه اجراي توأمان آن در آينده مي تواند منجر به بهبود يا شروع بهبود پايداري منابع آب از حالت ضعيف به حالت متوسط تا خوب شود.