كاربرد تلفيق روشهاي تصميم گيري چند معياره مكاني (SMCDM) با GIS در كاربري اراضي شهري

ارزيابي تناسب كاربري اراضي شهري به منظور تخصيص هر كاربري به مناسب ترين زمين و با هدف برآورد بيشترين كارائي كاربري تخصيص يافته در ارائه خدمات به شهروندان و ديگر كاربري ها و فعاليتهاي شهري، انجام مي شود . اين پروسه به علت تأثير گذاري و وابستگي شديد كاربري هاي مختلف شهري بر يكديگر و همچنين بر فعاليت هاي روزمره شهري فرآيند پيچيده اي بشمار مي رود و تأثير گذاري ذينفع ها و فاكتورهاي متعدد در فعاليت كاربري هاي شهري بر پيچيدگي مسئله مي افزايد . چنين پيچيدگي استفاده همزمان از ابزارهاي مختلف پشتيباني تصميم نظير سيستم هاي اطلاعات (مكاني) و تحليل هاي تصميم چند معيار (SMCDM) را ايجاب مي كند. يكي از مسائل مهم در برنامه ريزي شهري تعيين مناسبت كاربري اراضي مي باشد. در اين مسئله بايستي با توجه به معيارهايي محيطي از جمله شيب، ارتفاع، جهت شيب، اقليم، فرسايش، قابليت اراضي، خاك و همچنين فاكتورهاي اقتصادي و اجتماعي، بهترين كاربري را براي هر واحد از زمين تعيين نمود. در اين تحقيق با توجه به معيارهايي محيطي و براساس چهار روش تصميم گيري مكاني شامل SAW ،ELECTRE ،TOPSIS و AHP مدل مناسبت كاربري ها مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج اين مقاله بيانگر آن است كه مهمترين كاربرد SMCDM در مباحث برنامه ريزي شهري، تعيين ميزان مناسبت كاربريهاي مختلف براي هر واحد مكاني مي باشد كه با كمك GIS و سيستم هاي تصميم گيري چند معياره مكاني قابل محاسبه مي باشد.