مطالعات GIS مبنا در بررسي انحناي دامنه هاي شيبدار، به عنوان عامل موثر در زمين لغزش (مطالعه موردي حوزه آبخيز دليچاي دماوند)

لغرش زمين خسارت هاي جاني و مالي فراواني براي زندگي مردم مي شود و در مناطقي كه بدليل افزايش جمعيت، شهرها در حال توسعه بوده يا بدليل تغيير الگوهاي اقليمي شدت رگبارها افزايش يافته، زيانهاي اقتصادي اجتماعي ناشي از لغزش دائماً در حال افزايش است. در اين مقاله يك روش چند متغيره (و دخالت متغير انحناي شيب ) براي تشخيص قابليت لغزش اراضي با استفاده از سامانه اطلاعات مكاني (GIS) و قواعد تصميم گيري ارائه شده است . هدف دخالت انحناي شيب دامنه در ارائه نقشه قابليت لغزش اراضي ، كمك به كاهش خطرات ناشي از زمين لغزش و پشت يباني از سياستهاي توسعه اراضي در مقياس حوزه آبخيز است . به طور موردي حوزه آبخيز دليچاي در شرق استان تهران مطالعه شد . در اين مطالعه شش عامل (متغير) بالقوه مربوط به سطح (انحناي شيب هم از آن جمله است )، چهار عامل خطي و چهار عامل محدود كننده براي تعيين قابليت لغزش اراضي انتخاب شد . در روش ارزيابي چندمعياره مكاني، عوامل با استفاده از روابط مربوط، استانداردسازي فازي شدند . استانداردسازي محدوديت ها نيز به روش بولين انجام شد . وزن عوامل نيز با روش رتبه بندي مشخص گرديد . در مرحله بعد تلفيق لايه ها با طراحي مدل شاخه درختي و برنامه نويسي ويژوال در محيط ارزيابي چندمعياره مكاني در نرم افزار ILWIS انجام شد كه نتيجه آن، نقشه شاخص مركب با ارزشهاي فازي بود كه با توجه به نمودار ستوني ارزش ها- پيكسل ها به سه طبقه خطر طبقه بندي گرديد . در نتيجه 63/8% از سطح منطقه بدون خطر لغزش و 7/6% از سطح منطقه خطر لغزش زياد ، 16/8% خطر لغزش متوسط و 11/8% خطر لغزش كم مشخص شد كه با ارائه اين نقشه به برنامه ريزان در مديريت بحران و تخفيف نگراني عمومي در سياست هاي توسعه اراضي كمك مي شود.