بررسي تاثير دوري و نزديكي از مركز استان در ميزان توسعه يافتگي روستاهاي شهرستانهاي استان خراسان رضوي در سال1390

امروزه توسعه يافتگي روستاها به عنوان يك هدف اساسي در راستاي كاهش بسياري از مشكلات به وجود آماده ناشي از مهاجرت ها و رشد غيرطبيعي جمعيت مناطق است. استان خراسان رضوي به عنوان يكي از بزرگترين استانهاي كشور، سهم قابل ملاحظه اي از جمعيت آن در نقاط روستايي زندگي مي كنند. با وجود اينكه بسياري از مناطق روستايي در استان خراسان رضوي در سالهاي اخير ازنظر برخورداري از اين امكانات تجهيز شده اند ولي با اين حال به نظر مي رسد ازنظر توسعه يافتگي چندان تغييري در آنها صورت نگرفته است. روند كاهش جمعيت و تخليه ي روستاها و افزايش سن روستاييان گواه اين مهم است.تحقيق حاضر از نوع تحقيقات كاربردي محسوب مي شود و به روش توصيفي -تحليلي به تبيين مسايل مطرح در پژوهش مي پردازد .گردآوري اطلاعات مورد نيز با استفاده از منابع كتابخانه اي صورت گرفته است. جهت تحليل و پردازش اطلاعات گردآوري شده از روش هاي كمي و توصيفي استفاده شده است. اين تحقيق قصد دارد در ابتدا وضعيت توسعه يافتگي روستايي تمام 26 شهرستان استان خراسان رضوي بر اساس تقسيمات كشوري سال 1390موردسنجش قرار دهد و سپس به بررسي تاثير فاصله از مركز استان و جمعيت بر توسعه روستاهاي اين شهرستان ها بپردازد. در واقع محدوده ي موردمطالعه ي اين پژوهش تمام روستاهاي استان خراسان رضوي به تفكيك شهرستان است. نتايج تحقيق نشان مي دهد وضعيت توسعه يافتگي روستاهاي شهرستانهاي استان جداي از عوامل مربوط به افراد درون روستاها به عواملي چون ميزان جمعيت و فاصله از مركز استان نيز وابسته است. و رابطه ي بين جمعيت و توسعه يافتگي منفي و رابطه ي بين فاصله از مركز استان مثبت است. تهيه و تدوين برنامه ي جامع و كامل توسعه براي دستيابي به توسعه ي هر منطقه موردنياز است. بنابراين اگر هر منطقه اي به طور اساسي حتي در زمينه ي كارآفريني پيشرفت نمايد بدون توجه عدالت محور از سوي مسيولين توان طي كردن مسير زيادي از توسعه نخواهد داشت.