واكاوي فلسفه انسان شناسي در معماري

انسان شناسي به عنوان بخشي از علوم اجتماعي ، علم گسترده اي در خصوص توضيح ابعاد وجودي انسان است،كه حوزه وسيعي از فرهنگ تا تاريخ تكامل انسان را در برميگيرد. ريشه هاي آن در علوم انساني، علوم طبيعي و علوم اجتماعي است . ماهيت انسانشناسي از ديرباز، مقايسه بين فرهنگي بوده است و نسبي گرايي فرهنگي، اصلي اساسي در روش تحقيق انسانشناسي شده است . از طرفي رابطه ي انسان و فضا از ديرباز در مطالعات انسان شناسي مطرح بوده است زيرا انسان به طور معمول بخش قابل توجهي از زندگي خود را دربناها، معماري و محيط زيست ساخته شده در يك مفهوم گسترده تر است، بنابراين اهميت زياد انسان شناسي فلسفي مشهود است.ادراك و شناخت انسان ازفضا، براساس رابطه ي دو سويه وي با فضا شكل ميگيرد . فلسفه را مي توان خاستگاه مفهوم پردازي در زمينه انسان شناسي دانست، هرچند طراحان شايد كمتربه آن توجه نشان داده باشند . اين پژوهش با هدف بهره گيري بيشينه از انديشه هاي فيلسوفان در زمينه انسان شناسي، مي كوشد تا با مقايسه يافته هاي دانش انسان شناسي، مفاهيم و اصول آن را در معماري آشكار سازد . دراين مقاله موضوع انسان شناسي از دو بعد ماهوي ( موارد مبتني بر محتواي انسان شناسي ) و رويه اي ( موارد مبتني بر ساختار فرايندي و كارايي آن در معماري ) در وادي دو حوزه معرفتي فلسفه و روان شناسي محيط واكاوي گرديده و سودمندي استفاده از آراء فيلسوفان مورد بررسي قرارگرفته است . روش تحقيق تحليلي و كيفي مبتني بر مطالعات انسان شناسي ، فرهنگ ، فضا و مكان خواهد بود .