بررسي تطبيقي مرگ انديشي از ديدگاه باباطاهر و خيام

بي ترديد، موضوع مرگ و انديشيدن بدان يكي از مهمترين موضوعاتي است كه انسان را با چالش هاي جدي روبرو كرده است. اين مسأله از آنجهت داراي اهميت است كه باعث مي شود انسان دل به دنياي فاني نبندد و به ياد داشته باشد رفتني است. در ادبيّات ايران زمين شاعران و نويسندگان زيادي در آثار خويش به مسايل مربوط به مرگ و مرگ انديشي پرداخته اند. بررسي تطبيقي نگرش انديشمندان گوناگون دربارة مرگ، حقايق بسياري را بر ما آشكار مي كند كه در بررسي جداگانة انديشة ايشان، كمتر مجال بروز مي يابد. خيام نيشابوري و باباطاهر همداني دو شاعر پرآوازه اي هستند كه با اشعار مرگ انديشه شان باعث مي شوند بي خبران و غافلان از خواب غفلت بيدار شوند و توشه اي براي سفر مهيا كنند و از لحظه لحظة زندگي لذت ببرند. مقالة حاضر به منظور بررسي تطبيق ديدگاه باباطاهر همداني و خيام نيشابوري به مسألة مرگ، نگارش يافته است و قصد دارد بازتاب مفاهيم و مضامين مرگ انديشي را با روش توصيفي تحليلي در شعر هر دو شاعر، مورد نقد و تحليل قرار دهد. برآيند پژوهش نشان مي دهد كه هر دو شاعر تا حدودي از يك منظر و زاويه به مرگ نگاه كرده اند و درياي بي كران كلام و معاني فلسفي و عرفاني آنها از يك اقيانوس نشأت گرفته و به عرصة پيدايش و وجود رسيده است و موضع مرگ انديشي هستة اصلي و محوري سروده هاي عرفاني آن بزرگواران ادب پارسي را تشكيل مي دهد.