شناسايي عوامل مديريت بهينه بحران آب

ايران به عنوان يكي از كشورهاي خشك منطقه خاورميانه در مقايسه با متوسط جهاني، ميزان بارندگي آن كمتر از يك سوم و تبخير آن حدود سه برابر متوسط جهاني است. در ايران به طور متوسط از هر مترمكعب آب 830 گرم محصول كشاورزي برداشت مي شود درحالي كه اين شاخص در سطح جهان در حدود 2 كيلوگرم به ازاي هر مترمكعب مي باشد. متوسط آبدهي سالانه براي هر چاه از 200 هزار مترمكعب در دهه 1350 به 70 هزار مترمكعب در دهه 1390 رسيده است و همچنين در 5 برابر / طي اين دوره تعداد چاه هاي مورد بهره برداري 14 برابر گشته است. ميزان برداشت ساليانه از منابع آب زيرزميني 5 شده است و تعداد دشت هاي ممنوعه كشور 11 برابر گرديده و هرساله شاهد افت 1 الي 3 متري در تراز سطح آب سفره هاي زيرزميني در اغلب دشت ها هستيم.چنانچه مديريت تأمين و مصرف آب با روند فعلي ادامه يابد آينده پرخطري براي منابع آبي كشور رقم خواهد خورد و پيش بيني مي شود ايران بين سال هاي 1415 الي 1425 به بحران آبي مواجه شود.در مقاله حاضر سعي شده است با مطالعه اسنادي جوانب مختلف كنترل بحران و روش هاي متداول مديريت منابع آب واستحصال باران و شناخت بهتري از آينده منابع آبي ترسيم شود.عدم وجود ساختار درست مديريتي در حوزه مديريت بحران آب و مديريت يكپارچه منابع آبي سبب شده تا باو جود سرمايه گذاري هاي كلان دولتي در اين بخش و احتمام جدي مسئولين كنترل بحران، تاكنون موفقيت چشمگيري حاصل نشود براي مقابله با بحران آب و موفقيت پروژه هاي كنترل ◌ٔ درزمينه بحران، لازم است اصلاح ساختار مديريتي موجود از لحاظ مديريت منابع آبي مورد تجيد نظر قرار گيرد و هر تصميمي در اين زمينه مديريتي از فيلترهاي مديريت بحران عبور نمايد و سياست گذاري هاي درست و منطقي در اين زمينه اتخاذ گردد تا ديگر شاهد دوگانگي هايي از قبيل درياچه اروميه نباشيم.