باز چرخاني آب و توسعه پايدار ، مزايا و محدوديتها

مساله كمبود منابع و بحران آب يكي از مهمترين چالشهاي پيش روي دولتها و يكي از مشكلات اساسي قرن اخير مي باشد كه در پارهاي موارد زندگي بشررا با تهديدات جدي مواجهه ساخته است. ايران به عنوان كشوري با اقليم گرم و خشك و با سرانه متوسط نزولات جوي در حدود 250 ميليمتر كه در حدود يك سوم ميانگين بارش جهاني مي باشد از كشورهاي داراي منابع محدود آب به حساب مي آيد. علاوه براين توزيع نامناسب مكاني و زماني، عدم توازن بين عرضه و تقاضاي آب، كاهش بارندگي و دوره هاي طولاني خشكسالي،تغييرات اقليم، استحصال بيش از حد از منابع آبهاي زيرميني، رشد جمعيت، ارتقاي سطح بهداشت عمومي، توسعه صنعتي، كشاورزي و گسترش فعاليتهاي انساني، اتلاف بيش از حد آب در شبكه هاي آبرساني و مصارف كشاورزي، منابع تجديد پذير را زير فشار بيش از توان بازيافت قرار داده است.يافتن راه حلهاي مناسب و گزينه هاي جديد يكي از اهداف كلان دولتها مي باشد تا با پياده كردن آنها اهداف توسعه پايدار، رفع مشكلات كم آبي و حفظ ميراث آيندگان از منابع آبي تحقق يابد. از جمله راه حلهاي مطرح شده استفاده از پساب تصفيه شده تصفيه خانه هاي فاضلاب هاي خانگي و صنعتي مي باشد.مطالعات متعدد سودمندي استفاده از پسابهاي تصفيه شده تصفيه خانه هاي فاضلاب را در كشاورزي اثبات نموده است. بازچرخاني آب در صنعت مبتني بر مدلهاي اقتصادي مقايسه اي ميان استفاده از منابع آب تازه و پسابهاي تصفيه شده مي باشد. در نظر گرفتن كليه جوانب اين پروژه ها از اصول اساسي در سيستمهاي بازچرخاني آب مي باشد. چنانچه مطالعات مربوط به استفاده مجدد از پسابهاي تصفيه شده به طور جامع و دقيق انجام پذيرد نه تنها كم به كاهش مشكلات موجود خواهد كرد بلكه منبع درآمدي براي جبران هزينه هاي تصفيه نيز خواهد بود.