بررسي جايگاه صادرات غير نفتي در اقتصاد مقاومتي

تاكيد بر توسعه صادرات غيرنفتي به عنوان يك استراتژي مهم، از جمله روش هاي دستيابي به اقتصاد مقاومتي ميباشد.اين سياست علاوه بر خارج نمودن كشور از حالت تك محصولي، منجر به كاهش وابستگي بودجه به درآمدهاي نفتي كه فشار اصلي تحريم ها نيز بر اين جريان درآمدي ميباشد، ميشود. لذا در اين مقاله با استفاده از داده هاي سري زماني سالانه ايران در دوره 1355-1392 به بررسي سهم صادرات نفتي و غير نفتي در ايران پرداخته شده است. كاهش وابستگي به نفت يكي از الزامات اقتصاد مقاومتي است. اين وابستگي ميراث شوم صد ساله ماست. ما اگر بتوانيم از همين فرصت كه امروزه وجود دارد استفاده كنيم و بكوشيم نفت را با فعاليتهاي اقتصادي درآمدزاي ديگري جايگزين كنيم، بزرگترين حركت مهم را در اين زمينه انجام داده ايم. كاهش وابستگي به درآمدهاي نفت و گاز به مفهوم كنار گذاشتن نفت و گاز از اقتصاد ملي نيست، بلكه به معناي جلوگيري از خام فروشي نفت و جلوگيري از ايجاد رانت براي افرادي است كه با درآمدهاي حاصل از نفت و گاز ارتباط نزديك دارند. كاهش اتكا به نفت از طريق كاهش واردات و افزايش صارات غيرنفتي يا كالاهاي استراتژيك متكي بر نفت مانند پروشيمي و در مجموع حمايت از توليد ملي و توجه به پتانسيل ها و ظرفيت هاي داخلي و فاصله گرفتن از اقتصاد تك محصولي، رفع تهديدات احتمالي، توجه به نخبگان، استفاده از فناوري هاي نوين، تعامل مثبت با اقتصاد جهاني و اخذ تجربه هاي موفق جهاني و بومي سازي آنها براي تحقق اقتصاد مقاومتي لازم است.