بررسي كشت و استقرار گون علوفه اي(Astragalus nigricans) در مراتع استپي (بهبود كشت ديم و جايگاه روش هاي استحصال)

نقصان توليد علوفه ناشي از تخريب مراتع از يك طرف، فراهم بودن پتانسيل توليد بيشتر در اين گونه مراتع از طرف ديگر و همچنين نياز روز افزون كشور به محصولات دامي و ضرورتهاي ناشي از امنيت غذايي كشور، انجام اقدامات در راستاي افزايش توليد در مراتع را ضروري مي نمايد. كشت گونه هاي پرتوليد بومي يكي از راهكارهاي موثر در افزايش توليد مراتع در كشور محسوب مي گردد. بر اين اساس بررسي كشت و استقرار گونه اي از گون هاي بومي علوفه اي با نام علمي Astragalus nigricans در مراتع استپي حوزه آبخيز بند گلستان مشهد مورد توجه قرار گرفت. بدين منظور، نخست نسبت به جمع آوري بذور گونه موردنظر اقدام و پس از تعيين مناسبترين روش جوانه زني(تيمار خراش دهي)، نسبت به كشت آن با دو روش مرتعكاري (بذركاري مستقيم) و بذركاري توأم با ذخيره نزولات در دو تاريخ پاييز و بهار در قالب طرح آماري اسپليت پلات اقدام گرديد. نتايج نشان داد كه بين تيمارهاي تاريخ كشت اختلاف معني دار در سطح احتمال 95 درصد وجود دارد وليكن اختلاف بين تيمارهاي روش كاشت و اثرات متقابل آنها معني دار نمي باشد. جذب و ذخيره سازي رطوبت بيشتر در كشت پاييزه دليل اصلي موفقيت استقرار گونه نسبت به كشت بهاره بوده و عليرغم افزايش ذخيره رطوبتي خاك در كشت بروش هلالي كوچك، اختلاف ميانگين روش هاي كاشت معني دار نمي باشد. ريزبودن جثه بذر و احياناَ مدفون شدن آن در توده خاك ناشي از ريزش ديواره هلالي آبگير، مانع از جوانه زني و سبزكرد مناسب شده و بالنتيجه نسبت به روش بذركاري مستقيم، برتري نشان نداده است.