شاخصههاي كيفي مكانسازي در فضاهاي باز جهت پيادهمداري گردشگري با تأكيد بر آسايش سيما و منظر

جامعه حاضر به دليل عصر ماشيني و پيشرفت تكنولوژي، نيازمند برقراري هرچه بيشتر افراد با محيط پيراون و طبيعت ميباشد. از اين حيث پيادهراهها و مسيرهاي گردشگري در فضاهاي شهري بهترين گزينه براي برقراي سلامت روان افراد يك جامعه است. به همين منظور طراحان و برنامهريزان ميكوشند تا با تكيه بر طراحي شهري و خلق فضاهاي سرزنده، سبز و مكانهاي تفريحي-خدماتي به اين امر مهم دست يابند. از اين روي راهكار مكانسازي در فضاهاي باز و پيادهراههاي گردشگري شهري ميتواند به حس تعلق به مكان و حضور هرچه بيشتر افراد منجر شود. اين مقاله سعي دارد با رويكرد كيفي)پديدارشناسي( و با روش كتابخانهاي به شاخصهايي در جهت مطلوبيت مسيرهاي حركت پياده گردشگري دست يابد. در كنار توجه به مولفههاي بصري، مولفههاي محيطي در ايجاد آسايش عابرين بسيار تاثيرگذار است.

Due to the machine age and advanced technology, the present community requires people to further establish communication with the surrounding environment and nature. In this regard, walkways and tourist paths in urban spaces are the best choice to establish the mental health of individuals in a community. For this purpose, designers and planners are trying to achieve this by relying on urban design and creating live, green spaces and recreational services. Hence, the placemaking strategy in open spaces and urban tourism walkways can lead to the sense of belonging and the presence of more people. This paper aims to find indicators for the desirability of the tourism walking paths using the qualitative (phenomenology) and library approach. In addition to considering the visual components, the environmental components are very effective in creating comfort for pedestrians.