مدلي عملي در جهت ارتقاء جايگاه زنان در آموزش عالي با تأكيد بر موانع سقف شيشه اي

بسیاری از سازمانهای ملی و بین المللی و پژوهشهای انجام شده در داخل و خارج كشور حاكی از این است كه نقش زنان در مدیریت و به شكل خاص در مدیریت آموزش عالی به دلایل مختلف نادیده گرفته شده است و یا حداقل كمرنگ می باشد و نگرش مثبت و سازنده ای در این خصوص وجود ندارد. در صورتی كه با در نظر گرفتن تفاوتهای روحی – روانی و فیزیولوژیكی، سازمانها جهت تكمیل و موازنه نقشهای كاركنان خود به كاركنان زن برای پیشبرد اهداف سازمانی خود نیاز دارند. معمولاً به كارگیری نیروی انسانی زن در سازمانها به خصوص در سطوح مدیریتی با نگرش منفی و سنتی مردان مواجه شده است. نهاد ها و سازمانهای بین المللی مانند سازمان ملی كار و یونسكو موانع و راهكارهایی را در جهت رفع این مشكلات پیشنهاد كرده اند ولی تطبیقی بین هر مانع و راهكار رفع یا كاهش آن مانع ارائه نشده است، بدین مفهوم كه برای هر مانع دقیقاً از چه راهكاری می توان استفاده نمود. در این پژوهش مدلی جهت راهكارهای پیشنهادی جهت رفع یا كاهش این موانع ارائه خواهد شد .