اختلال بيش فعالي نقص توجه دركودكان

اختلال بيش فعالي (نقص توجه) يكي از شايعترين اختلالات روانپزشكي كودكان بويژه سنين مدرسه مي باشد كه بيش از 50 درصد مراجعين به درمانگاه هاي روانپزشكي كودكان و 5 - 3 درصد كودكان سنين مدرسه را مبتلايان به اين اختلال تشكيل ميدهند. هدف از اين مطالعه شفاف سازي ماهيت مفهوم اختلال بيش فعالي درمتون بوده است. اين مطالعه يك مطالعه مروري است كه با احتساب وجوي گتترده متون با استفاده از واژگان كليدي اختلال بيش فعالي و نقص توجه وبدون محدود كاردن آنها باه واژه بايش فعالي درپايگاه هاي اطلاعاتي irandoc ، google scholar ، sid ، mag iran ، Civilica انجام شده است كه طبق معيارهاي مدنظرتعداد 40 مقاله كه بين سالهاي 2013-1991 چاپ شده بودند از نظر موضوع ، تعريف اختلال بيش فعالي ، انواع و عوامل موثر در آن بر اساس فرايند تحليل محتوا بررسي شدند. در نهايت چهارتم از تعريف اختلال بيش فعالي از مقالات استخراج گرديد. اين اختلال به سه دسته ي عمدتا بيش فعال ، عمدتا بي توجه ، مركب تقسيم ميشودونقش عوامل ژنتيك ، آسيب مغزي ، عوامل مربوط به رشد، عوامل عصبي شيميايي ، عصبي فيزيولوژيك و رواني اجتماعي در سبب شناسي اين اختلال مطرح است. مطالعات انجام شده نشان ميدهد شيوع اختلال بيش فعالي در پسران بيشتر از دختران و در پايه هاي تحصيلي پايينتر ، بيشتر از بقيه پايه هابوده است و تعداد زيادي از كودكان مبتلا به اين اختلال با قواعدمدرسه وعملكردهاي آن مشكل دارند كه باتوجه به ميزان شيوع نسبتا بالاي اين اختلال درمان اين كودكان چند بعدي بوده است و نياز به همكاري خانواده ها ، آموزگاران ، مربيان بهداشت ، مشاوران مدرسه جهت شناسايي زود هنگام وارجاع به موقع اين كودكان به مراكز درماني دارد.