بررسي ابعاد خودكارآمدي در سازمان ها

نظريه خودكارآمدي بيان مي كند كه ادراك و باور به توانمندي خود، نقش تعيين كننده اي براي انجام هر عمل و رفتار دارد، بنابراين باور به خودكارآمدي به عنوان تعيين كننده اين كه فرد در يك موقعيت چگونه رفتار خواهد كرد، پيش بيني كننده افكار و عواطف تجربه شده وي در آن موقعيت است . مطابق نظريه شناختي اجتماعي بندورا باور به خود كارآمدي، اساس و پاية فعاليت انسان است و زندگي افراد توسط باور به خودكارآمدي شخصي هدايت ميشود. كليه كاركردهاي روان شناسي متاثر از انتظارات خودكارآمدي است. باور به خودكارآمدي تعيين مي كند كه فرد فعاليتي را شروع ميكند يا خير. افراد در فعاليتهايي شركت مي كنند كه سطحي از خودكارآمدي در موفقيت را در خود ميبينند و بالعكس از فعاليتهايي كه در خود، توانمندي الزم براي موفقيت را نميبينند اجتناب ميورزند . خودكارآمدي همچنين ميزان تالش، پشتكار و استقامت افراد را تعيين مي كند. افراد با خودكارآمدي ضعيف قبل از رسيدن به پيامد مطلوب به تالش خود ادامه مي دهند. باور به خودكارآمدي در الگوهاي فكري و هيجاني فرد نيز در شروع و حين رفتار تاثير ميگذارد. فردي با خودكارآمدي ضعيف بر كاستيها و ناتواني هاي خود متمركز ميشود و به دليل احساس بي كفايتي، از شركت در فعاليتهاي بالقوه پاداش دهنده اجتناب ميورزد. احساس خودكارآمدي بالا، سلامت شخصي، توانايي انجام تكاليف و كارها را از راههاي متعدد، افزايش ميدهد، افرادي كه به قابليت هاي خود اطمينان دارند تكاليف مشكل را به عنوان چالش در نظر ميگيرند كه بايد بر آن تسلط يابند. به جاي اينكه آن را تهديد آميز ببينند و از آن اجتناب كنند. با توجه به مطالب گفته شده اين پژوهش به بررسي ابعاد خودكارآمدي پرداخته است.