جغرافياي تاريخي راه ابريشم در عهد ايلخاني (مطالعه موردي راه كنگاور تا خانقين)

آنچه كه امروزه با نام «جاده ابريشم» شناخته مي‌شود، در واقع مجموعه‌اي گسترده از راههاي تجاري است كه در قرون گذشته قاره آسيا را به قاره‌ اروپا و شمال آفريقا پيوند مي‌داده‌اند. بنابراين، اين راه از شعبات اصلي و فرعي متعدد تشكيل يافته بود كه بر اساس موقعيت جغرافيايي، به سه شعبه اصلي شمالي، مياني(مركزي) و جنوبي قابل انقسام هستند. بخش مهم و قابل توجهي از اين راه، از فلات ايران مي‌گذشت كه مهمترين شعبه آن، راهي بود كه نواحي مركزي ايران را به بين النهرين متصل مي‌كرد. اين بخش از راه كه در شرق آن كنگاور و در غرب آن خانقين قرار داشتند، به واسطه عوامل متعدد، اهميت يافته بود و در طول تاريخ ايران كاركردهاي متعدد سياسي- نظامي و فرهنگي داشت. اين پژوهش نشان مي دهد كه رونق و اهميت اين راه، در دوران حملات مغول، كاهش يافت ولي در دوره ايلخانان، تحت تأثير عوامل متعدد، رونق خود را بازيافت. هدف اين پژوهش آن است كه با استفاده از شيوه توصيفي- تحليلي، ضمن شناسايي و تبيين عوامل اثرگذار بر رونق اين مسير، به معرفي و تعيين مكانِ نقاط جغرافيايي و شهرهاي واقع بر كران آن بپردازد.