توسعه پايدار روستايي با تكيه بر قابليت‌هاي گردشگري بومي-محلي

امروزه گردشگري روستايي به يكي از مهمترين بخش هاي اقتصادي در بسياري از كشورهاي جهان تبديل شده است و دولت ها سياست هاي مختلفي را به منظور توسعه ي گردشگري روستايي در مقياس هاي گوناگون، از سطوح محلي تا سطح ملي به كار گرفته اند. در زمينه ارتباط بين گردشگري و توسعه روستايي سه ديدگاه مطرح است، ديدگاه اول، گردشگري را به عنوان راهبردي براي توسعه روستايي به كار مي گيرد. در ديدگاه دوم، گردشگري به عنوان سياستي براي بازساخت سكونتگاه هاي روستايي مورد توجه قرار مي گيرد و ديدگاه سوم، گردشگري روستايي را به عنوان ابزاري براي توسعه پايدار مطرح مي سازد. با توجه اهميت و ضرورت توسعه پايدار، صنعت گردشگري مي تواند در فضاهاي روستايي به عنوان رويكرد و فعّاليّتي مكمل در ارتقاي كيفيت زندگي ساكنان نواحي روستايي، تجديد حيات روستاها و در نهايت توسعه پايدار روستايي، نقش اساسي ايفا نمايد. با توجه به موارد فوق؛ هدف پژوهش حاضر، بررسي توسعه پايدار روستايي با تكيه بر قابليت هاي گردشگري بومي-محلي است. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه همانگونه كه گردشگري نقش تاثير گذار در اقتصاد ملي و محلي ايفا مي نمايد، گردشگري روستايي نيز نقش بسزايي در توسعه پايدار گردشگري و نيز، كاهش مهاجرت مردم بومي و محلي به شهرها را دارد. در اين راستا به مديران و مسئولان حوزه گردشگري پيشنهاد مي شود كه روستاييان را به حفظ جاذبه هاي تاريخي و چشم-اندازهاي طبيعي تشويق كرده و آنها را در برابر تغييرات فرهنگي و احيا فرهنگ اصيل و بومي روستا در جهت حفظ آداب، رسوم و فرهنگ بومي خود تشويق و آموزش دهند.