بازآفريني شهري در بافت تاريخي با رويكرد گردشگري شهري (نمونه موردي: بافت تاريخي اروميه)

ظهور نظريات توسعه درونزا از اوايل قرن بيستم تاكنون، نياز به مرمت بافتهاي فرسوده دروني شهرها و توجه به رشد و گسترش كالبدي را ضروري ميسازد. بافتهاي واجد ارزش، با وجود ارزشهاي محتوايي از نظر ريختشناسي بافت و الگوي نوسازي دچار آشفتگيهاي بصري و عملكردي هستند. براي حل مساله اين بافتها تاكنون رويكردهاي متفاوتي اتخاذ گرديدهاست، در بازآفريني شهري برخلاف جريانهاي پيشين مرمت شهري، كه توجه صرف به جنبههاي كالبدي مينمود و مانع از تحقق اهداف معاصرسازي ميگشت؛ توسعه و تجديد نسل اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و كاركردي شهر به عنوان نقشي مهم و تفكيك ناپذير از جريان مرمت شهري مورد بحث قرار ميگيرد. يكي از روشهاي پيادهسازي بازآفريني شهري، برنامهريزي گردشگري بافتهاي فرسوده ميباشد. محدودة مورد مطالعه پژوهش بافت تاريخي اروميه ميباشد. هدف اصلي پژوهش، طراحي مطلوب فضاي بستر گردش شهري بر اساس كيفيات پشتيبان گردشگري شهري است. با توجه به اين كه يكي از شاخص‌هاي كيفيت فضاي شهري بروز فعاليت‌هاي انتخابي-تفريحي و اجتماعي است و اين فعاليت‌ها مرتبط با گردش و فراغت شهري اند، با استفاده از شاخص‌هاي مرتبط به رزيابي وضعيت موجود پرداخته شده است. با تدوين پرسشنامه و با استفاده از آزمون فريدمن به بررسي و تحليل پرداخته شد. در صورت توجه به جاذبه‌هاي گردشگري موجود در بافت تاريخي و فراهم آوردن امكانات و زيرساخت‌هاي مرتبط با رونق گردشگري، خود به خود زمينه توجه گردشگران را به منطقه جذب نموده، تبعات اين امر چيزي جز بالا رفتن سطح زندگي ساكنين (از طريق ايجاد مشاغل جديد حاصل از توسعه صنعت گردشگري)، ميزان تمايل بخش دولتي و خصوصي به سرمايه گذاري در زمينه بالا بردن كيفيت ابنيه موجود در بافت، بازآفريني و مرمت جاذبه‌هاي تاريخي نخواهد بود.