برنامه ريزي در جهت تاب آوري مطلوب شهري در مقابل مخاطرات محيطي( بررسي سيل در شهر قيدار)

سوانح طبيعي كه جزيي از فرايند زندگي بشر به شمار مي رود و هر روزه بر تعداد و تنوع آنها افزوده مي شود، به عنوان چالشي اساسي در جهت نيل به توسعه پايدار جوامع انساني مطرح مي باشند. از اينرو در حال حاضر ديدگاه غالب از تمركز بر روي صرفا كاهش آسيب پذيري به افزايش تاب آوري در مقابل سوانح تغيير پيدا كرده است. مقاله حاضر كه در صدد بررسي برنامه ريزي در جهت تاب آوري مطلوب شهري در مقابل مخاطرات محيطي( بررسي سيل در شهر قيدار ) است پس از بسط فضاي مفهومي موضوع تحقيق، موضوع تاب آوري مطلوب شهري را مورد بررسي قرار خواهد داد. در اين پژوهش روش تحقيق توصيفي- تحليلي مي باشد. بدين منظور در وهله اول با استفاده از شاخص ها و معيارهاي مربوطه و با بهره گيري از مدل تحليل شبكه اي (ANP) و سيستم اطلاعات جغرافيايي (GIS) چگونگي آسيب پذيري كلي شهر قيدار مورد بررسي قرار گرفته است. در مرحله دوم آسيب پذيري شهر با استفاده از تكنيك هاي تحليل سلسله مراتبي (AHP)، TOPSIS، VIKOR، به تفكيك محلات مشخص گرديد. در نهايت به تحليل فضايي و مكانيابي مراكز امدادي از جمله بيمارستان ها و ايستگاه هاي آتش نشاني و پايگاه هاي اسكان موقت با استفاده از مدل هاي ميانگين نزديك‌ترين همسايه (Nearest Neighbor )، تحليل شبكه (Network Analysis Model)، ANP و منطق فازي (FUZZY) پرداخته شد. نتايج حاصل از پژوهش بيانگر آن است كه 27 درصد مساحت شهر داراي آسيب پذيري زياد و خيلي زياد، 56 درصد آسيب پذيري متوسط و 17 درصد آسيب پذيري كم مي باشد. نتيجه مطالعه حاضر نشان مي‌دهد كه بين تاب آوري موجود در محلات و سطح تاب آوري آنها درابعاد اجتماعي، اقتصادي، نهادي و كالبدي- محيطي رابطه معناداري وجود دارد و با تغيير هريك از آنها، ميزان تاب آوري خانوارها نيز تغيير مي‌يابد.