روشهاي پيشگيري از اعتياد در محيط هاي آموزشي

هدف پژوهش حاضر بررسي روشهاي پيشگيري از اعتياد در محيط هاي آموزشيبود. اهداف تحقيق با در نظرگرفتن ابعاد مختلف موضوع و متغيرهاي مربوط مطرح و بررسي شد. روش تحقيق مورد استفاده، روش كيفي- تحليلي بود. ابزار گرد آوري اطلاعات، كتابخانه اي كه براي اين منظور از فيش برداري استفاده شد. تجزيه و تحليل اطلاعات با استفاده از استدلال هاي قياسي و استقرائي، عقل و منطق صورت گرفت. يافته هاي پژوهش نشان داد: آگاهي دانش آموزان از توانايي هايشان، علاوه بر آنكه باعث مي شود به ارزش وجوديشان پي برده و خود را فردي شايسته حس نمايند، سبب مي شود تلاش نموده ظرفيتهاي بالقوه خود را به مرحله فعل برسانند. در يك دانش آموز خودباور، هويت به معناي واقعي شكل گرفته و بسياري از استعدادها به منصه ظهور رسيده است. لذا كمتر در دام انحرافات اجتماعي از جمله اعتياد، گرفتار مي گردند؛ عوامل خانوادگي، فردي و آموزشگاهي متعددي دست به دست هم داده باعث شكست تحصيلي دانش آموزان شده، تا آنان نتوانند به خواسته ها و آرزوهاي تحصيلي خود برسند و دچار ناكامي شوند. بنابراين دچار مشكلات روحي و رواني شده بطوريكه خانواده ها و جامعه را نيز تحت تأثير قرار مي دهند. كه معمولاً دانش آموزان براي فرار از اين مشكلات به مواد دخاني و مخدر روي مي آورند؛ عدم كنترل يا سستي يكي از اين سه نهاد، خانه، مدرسه و جامعه، در جلوگيري از اعتياد دانش آموزان، اقتدار ديگري را در پيشگيري تضعيف مي نمايد. هماهنگي خانه، مدرسه و جامعه پيشگيري از اعتياد را در دانش آموزان بهبود مي بخشد؛ ورزش بخشي از انرژي هاي دانش آموزان را كه از جواني آنان سرچشمه مي گيرد، را به صورت تحرك، همكاري و تعاون، در مي آورد و به آنان كمك مي كند تا روحيه رقابت سالم و مبارزه با بيماريهاي روحي مانند افسردگي را ياد بگيرند و از گرايش به اعتياد امتناع نمايند؛ دانش آموزان به ضرر و زيان مواد مخدر و سيگار زماني پي مي برند كه آنرا تجربه نمايند. چون تجربه مواد مخدر، اعتياد به دنبال مي آورد لذا جبران و رهايي از آن برايشان گران تمام مي شود. پس تا آنجا كه ممكن است بايد عملاً و بطور تجربي و ملموس، دانش آموزان را با عوارض اعتياد آشنا كرد و آنان را راهنمايي و مشاوره نمود تا در دام اعتياد اسير نشوند.