بررسي آگاهي از خودپنداره هاي ذهني و تاثير آن بر تعارضات دوران عقد در زنان جوان ايراني

ازدواج به عنوان مهمترين و عالي ترين رسم اجتماعي براي دستيابي به نيازهاي عاطفي افراد همواره مورد تاييد بوده است و انتظار مي رود كه سازگاري با تنش هاي پيش روي آن با خودپنداره و نگرش طرفين به خود، ارتباط تنگاتنگ دارد. بنابراين، اين مطالعه با هدف بررسي آگاهي از خودپنداره هاي ذهني و تاثير آن بر تعارضات دوران عقد در زنان جوان ايراني انجام گرفت. روش: در اين مطالعه توصيفي- مقطعي تعداد 112 زن جوان دوران عقد مراجعه كننده به مراكز مشاوره ازدواج در شهرستان لارستان به روش تصادفي انتخاب و مقياس هاي تعارضات زناشويي و پرسشنامه خود پنداره (SCQ) را تكميل نمودند. در نهايت داده ها با استفاده از آزمون ماتريس همبستگي و تحليل رگرسيون چند متغيره به روش (Stepwise) تجزيه و تحليل شد. يافته ها: بنابر نتايج، ميانگين نمرات خودپنداره 168.16 و ميانگين تعارض زناشويي 90.55 بدست آمد. و نتايج نشان داد كه متغير خودپنداره 16.6% از واريانس تعارض زناشويي را پيش بيني مي كند (p˂0.01). همچنين، بالاترين قدرت پيش بيني كنندگي مثبت در ابعاد خودپنداره اخلاقي، خلق و خو، عقلاني و اجتماعي؛ و بالاترين قدرت پيش بيني كنندگي معكوس در دو بعد خودپنداره جسماني و آموزشي مشاهده شد (p˂0.01). بحث و نتيجه گيري: با دوري جستن از آرمانگرايي در ابعاد خودپنداره اخلاقي، خلق و خو، عقلاني و اجتماعي؛ و از طرفي ديگر تقويت خودپنداره هاي جسماني و آموزشي، مي توان به كاهش تعارض زناشويي در زنان جوان دوران عقد كمك كرد.