ضرورت و عوامل كليدي موفقيت مديريت دانش در سازمانها

مديريت دانش، به عنوان پارادايم حاكم بر سازمانهاي پيشرو درتحولات سريع فن آوري و پيچيدگي محيط، توان احاطه بر دانش موجود در سازمان را دراختيار مديران نهاده و امكان تداوم حضورشان را در دنياي پر رقابت امروزي، فراهم ميسازد و در قلب سياستهاي راهبردي سازما نها جاي مي گيرد. فرايند پي ريزي و پياده سازي سيستم مديريت دانش، فرايندي پويا و جامع است كه سازمانهاي موفق به شكل مستمر ميزان توليد، نشر، تبادل و بكارگيري دانش در بين كاركنان خود را به‌وسيله روش‌هاي مختلف، اندازه‌گيري و مورد ازريابي قرار مي‌دهند تا از اين طريق بتوانند راهكارهاي نيل به اهداف سازماني را كسب كنند. با توجه به اينكه مديريت دانش با عمليات سازمان، پيوند مستقيم دارد لذا تجويز يك رويكرد يكسان براي همه سازمانها كه ويژگي و مقاصد خاصي را دنبال مي نمايند صحيح نمي باشد. ازاينرو فرايند پياده سازي سيستم مديريت دانش بايد در راستاي فراهم آوردن زيرساختهاي لازم براي تغيير و بر پايه شناخت و تحليل درست شرايط محيطي به منظور مطالعه امكان پذيري و هم راستاسازي مديريت دانش با فرايند هاي كسب وكار شركت باشد . صيانت از سرمايه دانشي سازمان، نه درگرو حفاظت از داراييهاي انباشته، بلكه در نحوه ي مديريت دانشها ومهارتهاي موجود در سازمان است كه منجر به تشخيص كمبودها (خلأها) در دانش سازماني، بهبود ساختار سازماني، ارتقاء سطح خدمات ، افزايش توان رقابتي، ارايه كالاها و خدمات با ارزش افزوده‌ بيشتر ، پيشگيري از تكرار اشتباهات، كاهش دوباره كاري، صرفه‌جويي در وقت، برانگيختن انگيزه خلاقيت و نوآوري مي‌شود. از اين رو، مديريت دانش، فرايندي است كه طي آن سازمان‌ها، به توليد ثروت از دانش يا سرمايه فكري خود مي‌پردازند.