برنامه درسي، يادگيري مداوم: توسعه پايداردر آموزش عالي

هدف مطالعه حاضر، بررسي تاثيرات آموزش عالي در عصر جهاني شدن بر توسعه پايدار از طريق آموزش مداوم و برنامه درسي است. پژوهش حاضر از نوع تحقيقات توصيفي – تحليلي است كه تلاش شده مفهوم توسعه پايدار، نقش برنامه درسي دانشگاه‌ها در توسعه پايدار و رويكردهاي يادگيري مورد نياز، به ويژه «يادگيري مداوم» و ضرورت‌هاي آن در پرتو تحولات به منظور توسعه آن در نظام آموزشي مورد بحث قرار گيرد. يافته هاي پژوهش بيانگر آن است كه ،آموزش عالي به عنوان اصلي‌ترين نهاد تربيت شهروندان جهاني و حرفه اي، در مسير دستيابي به توسعه پايدار مبتني بر ملاحظات جهاني شدن، نقش حساسي را بر عهده دارد. توسعه پايدار يعني برآوردن نيازها و افزايش كيفيت زندگي نسل حاضر بدون به خطر انداختن موقعيت نسل آينده. امروزه بهترين سرمايه‌اي كه مي‌توان به نسل‌هاي آينده اهدا كرد و مطمئن‌ترين شيوه‌اي كه مي‌تواند فرايند ترقي و توسعه را در آينده تضمين كند، آموزش و يادگيري است، به نحوي كه غني سازي انديشه‌ها را در پي داشته باشد. تحقق توسعه ي پايدار از مسير آموزش عالي در عصر جهاني شدن، منوط به تربيت شهرونداني جهاني است كه در مقابل تحولات انعطاف‌پذير بوده، بتوانند دركنار يادگيري مستقل و مداوم، داراي مهارت و تخصص باشند. در اين فرايند، تربيت نياز به ساز وكارهايي دارد كه «آموزش» از آن جمله است. از طرفي، برنامه هاي درسي به عنوان مهم ترين عنصر و ابزار آموزش براي تربيت يك چنين شهروندي، نقش تعيين كننده وغيرقابل انكاردر راستاي تحقق اهداف و رسالتهاي دانشگاهها ايفا مي‌كنند. بنابراين برنامه درسي ابزاري در خدمت آموزش و آموزش، ابزاري در خدمت يادگيري و در نتيجه، تربيت است. بنابرآنچه گفته شد، رسالتِ نظام آموزشي نه صرفاً سامان دادن امرآموزش بلكه اساساً غنا بخشي ومعنا دهي به «يادگيري» است كه تبلور و تجلي واقعي آن در يادگيري مداوم است.