نگاه تطبيقي به سيرتحول يادگيري الكترونيكي وآموزش فناوري درآموزش وپرورش مقطع متوسطه كشورهاي آمريكا،ايران،استراليا،فرانسه ،انگلستان ،هلندو سوئد

از اواسط دهه 1990 با توسعه اينترنت و ابزارهاي رايانه اي نسل جديد ،آموزش هاي از راه دور با استفاده از مجموعه امكانات الكترونيكي شامل؛ ابزارهاي رايانه اي، امكانات وب، فضاي مجازي و اينترنت براي تسهيل دسترسي آموزش باكيفيت در همه مناطق و تقويت برنامه هاي درسي حضوري در كشورهاي مختلف آغاز به كار كرد. همچنين اغلب كشورها در راستاي اهداف جامعه اطلاعاتي با بازانديشي در اهداف و رسالت هاي آموزش و پرورش، تلفيق فناوري اطلاعات و ارتباطات در برنامه درسي دوره متوسطه را شروع كردند(رو ، 2011). در اين جامعه، ماهيت و وظايف اغلب سازمان ها شكل ديگري يافته است. آموزش و پرورش به عنوان يكي از سازمان هاي مهم و بنيادي در هر جامعه، اهداف، رسالت ها و روش هايش تحت تاثير اين تحولات سريع و فزاينده دستخوش تغيير شده است(رو،2011). در اين شرايط فناوري هاي جديد وارد محيط هاي آموزشي شده تا پشتيباني از سبك هاي يادگيري مختلف را فراهم آورده و فرايندهاي آموزشي و يادگيري را تسهيل نمايند. اغلب كشورها با درك ويژگي هاي جوامع اطلاعاتي و اهميت نقش شهروندان در آن جامعه بر به كارگيري فاوا در برنامه درسي معترفند و امروزه كمتر كسي را مي توان يافت كه با اصل كاربرد فاوا در برنامه درسي مخالفت داشته باشد(تريورنوس و روبرتس ، 2008، ص 790). كشورهاي مختلف با درك اهميت موضوع غالبا به دو شكل متداول فاوا را در برنامه درسي تلفيق مي كنند: 1)برنامه درسي حضوري و استفاده از قابليت هاي فاوا به صورت مكمل و تقويت كننده و 2) برنامه درسي مجازي. ليكن بايد توجه داشت، تلفيق فناوري با برنامه درسي مدارس در جامعه اطلاعاتي بايد در راستاي پرورش شهروندان متناسب با نيازها و ويژگي هاي جامعه اطلاعاتي باشد نه براي تجهيز صرف مدارس يا استفاده از شيوه هاي آموزشي مبتني بر فناوري(مهرمحمدي، 1386:ص 68). رويكردآموزشي مجازي با توجه به پيشرفت هاي چند دهه اخير درزمينه علوم وفناوري گسترش يافته وهم اكنون تا حداستفاده ازانواع فناوري ها،محصولات چندرسانه اي وشبكه هاي مخابراتي واينترنتي قوي پيشرفت كرده است (هاپر2004). آموزش و پرورش امروزه ميزبان دانش آموزاني است كه از ابعاد مختلف فرهنگي، اجتماعي، سياسي، جسماني و اقتصادي از توسعه فناوري اطلاعاتي نوين تاثير پذيرفته اند. به اين دانش آموزان اصطلاحا «بوميان عصر ديجيتال» گفته مي شود. اين افراد دوران كودكي خود را با ابزارهاي گوناگون الكترونيكي خانگي و اسباب بازي هاي ديجيتالي سپري كرده اند. آنها با برخي از ابزارهاي ديجيتالي مانند رايانه، تلفن همراه و دوربين ديجيتالي آشنايي دارند. امكانات و ابزارهاي يادگيري و تفريحي اين دانش آموزان با والدين شان متفاوت است. حتي اين كودكان در روش هاي يادگيري و تفريح با كودكان نسل قبل تفاوت فاحشي دارند. از اين رو بايد رسالت هاي آموزش و پرورش را در قبال نسل جديد به طور مجدد باز تعريف و بازانديشي نمود. در غير اين صورت به تدريج برنامه درسي و كل مدرسه جايگاه خود را در بين دانش آموزان و والدين آنها از دست مي دهد. در اين صورت گرچه هنوز مدرسه و ساختار ظاهري در جامعه جلوه گر است ولي به واسطه عدم ايفاي نقش موثر در تربيت دانش آموزان، به سرعت از سوي دانش آموزان، والدين و جامعه مورد نقد قرار مي گيرد. تعبير زيركانه ايوان ايليچ از اين موقعيت موسوم به «مدرسه زدايي» از جامعه است. اين تعبير تصويرگر زماني است كه مدرسه به دليل عدم توجه به اهداف، رسالت ها و روش هاي خود و عدم بازانديشي به موقع در آنها در نزد ذينفعان اهميت خود را از دست مي دهد؛ اگر چه به صورت فيزيكي و ظاهري پرزرق و برق تر از گذشته نيز شده است. از اين رو مدارس بايد با توجه به ماهيت و رسالت خود با ظهور هر گونه تحول عميق در اجتماع، خود را براي بازسازي مداوم آماده نمايند(مهرمحمدي، 1386).فلذا دراين پژوهش با توجه به نكات گفته شده سعي داريم مروري برتاريخچه اين نوع آموزش دربين چندين كشور جهان و چالش هاي پيش روي ان باتوجه به شرايط آموزش مجازي بپردازيم .