بررسي تطبيقي و تحليلي مدل تربيتي مبتني بر محبت در آموزه‌هاي دين اسلام و مسيحيت

هدف پژوهش حاضر، بررسي تطبيقي روش تربيتي مبتني بر محبت، در آموزه‌هاي دو دين بزرگ اسلام و مسيحيت است. روش پژوهش، توصيفي و از نوع تطبيقي است افته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهند كه هم در تربيت اسلامي و هم در تربيت مسيحي، هدف اصلي تربيت، رساندن متربي به كمال و سعادت است، اما با دو زيرساخت فلسفي و معرفتي متفاوت كه يكي بر توحيد و ديگري بر تثليث مبتني است. براي اساس نوع مطالعه اين پژوهش تطبيقي- پيمايشي و روش آن توصيفي تشريحي مبتني بر تجزيه و تحليل مقايسه‌اي، مطابق روش و مراحل چهارگانه بردي مي‌باشد.اطلاعات مورد نياز آن براي پاسخگويي به پرسشها ازطريق اسناد و مدارك كتابخانه اي و گزارشهاي تحقيقي و جستجو در شبكه جهاني اينترنت مرتبط و سايت هاي وزارت تحقيقات و آموزش عالي كشورهاي مورد مطالعه گردآوري شده است محبت نيز، در هر دو آيين، از روش‌هاي پسنديده و فضايل اخلاقي به‌شمار مي‌آيد، با اين تفاوت كه واسطۀ فيض محبت الهي در آموزه‌هاي دين اسلام، پيامبر خاتم صلي الله عليه و آله و ائمۀ اطهار عليهم السلام هستند، در حالي‌كه در آيين مسيحيت، مسيح عليه السلام به‌عنوان واسطۀ اصلي فيض و محبت خالق به مخلوق در نظر گرفته شده است. بزرگ‌ترين نوع محبت در اسلام، محبت بين خالق و مخلوق است، اما در آيين مسيحيت فديۀ مسيح عليه السلام بر پايۀ گناه نخستين بشر، بالاترين نوع محبت دانسته شده است. روش تربيت مبتني بر محبت در آموزه‌هاي دين مسيحيت، مشتمل بر دو روش ايجاد اميد و روش بشارت است، در حالي‌كه در آيين اسلام در كنار روش ابراز محبت، از روش منع محبت، بر پايۀ دو اصل «تولّي» و «تبرّي»، استفاده مي‌شود.