مفهوم شناسي واژه بهسازي حرفه اي آموزشگران با رويكرد تطبيقي مدارس و دانشگاه ها

سياست‌گذاري و برنامه‌ريزي در مسائل آموزشي در سطوح و حوزه‌هاي مختلف اعم از ابتدايي، متوسطه و آموزش عالي يكي از سرنوشت‌سازترين حوزه‌ها است. سياست‌گذاري در اين حوزه امري پويا و متحول است كه فراخور نياز جوامع بايد دست‌خوش تغيير و اصلاح گردد. از مسايل مهم در سياست گذاري و برنامه ريزي آموزش عالي و آموزش و پرورش، برنامه‌ هاي توسعه و بهسازي حرفه اي نيروي انساني است كه تابعي از برنامه‌ريزي جامع آموزشي كشور محسوب مي‌شود. در اين خصوص و در تحقيقات مختلف، محققان به مولفه‌ها و ابعاد متنوعي از بهسازي حرفه اي آموزشگران اشاره نموده اند كه هر يك بر جنبه هاي خاصي از جمله مهارت فردي، آموزشي، سازماني و حرفه‌اي، تدريس، مهارت‌هاي طرح درس، پژوهش، خدمات تخصصي، نويسندگي و... تاكيد دارند. بر اين اساس در تحقيق حاضر، محققان تلاش نموده اند مفهوم بهسازي حرفه اي آموزشگران در سطح مدارس و دانشگاه را مورد مطالعه قرار دهند. نتايج حاصل از تحقيق نشان دهند آن است كه با توجه به رسالت اصلي دانشگاه در سه حوزه اصلي آموزش، پژوهش و ارائه خدمات، بيشترين تاكيد محققان از واژه بهسازي آموزشگران، تاكيد و تمركز بر مهارت هاي آموزشي به طور عام و تدريس به طور خاص بوده به طوري كه اكثر محققان مهارت‌هاي تدريس را از جايگاه خاصي معرفي نموده اند. همچنين با توجه به رسالت اصلي آموزش و پرورش در سه حوزه مهارت‌هاي تدريس، تدوين طرح درس و صلاحيت‌هاي حرفه‌اي، بيشتر محققان واژه بهسازي آموزشگران را بر اين سه حوزه ها متمركز نموده اند.