جهاني شدن و بين المللي سازي آموزش عالي؛ الزام يا انكار

سازمان ها، به ويژه سازمان هاي آموزشي درهزاره سوم، به علت شتاب روز افزون تحولات، پيچيدگي ها و عدم اطمينان محيطي، براي بقادر فضاي پويا و پيچيده امروزي، مي بايست به دنبال جايگاهي برترو كسب مزيت رقابتي باشند؛ اين مهم، مستلزم توليد و ارايه و بكارگيري محصولات و خدمات جديد، منحصر به فرد و قابل رقابت در عصرفرانوين گرايي است. آموزش عالي مهم ترين زير ساخت توسعه هر كشوراست كه به خصوص از بستر خلق ثروت دانش بنيان و جذب و نگهداري نخبگان به عنوان يك بازار، زمينه توسعه پايدار در كشورها را فراهم مي آورد. از طرفي دستيابي به مزيت رقابتي از طريق توسعه آموزش عالي بدون توجه به تحولات جهاني و روندهاي بين المللي، امكان پذيرنمي باشد، اتخاذ سياست هاي علم و فناوري بارويكردبين المللي و شبكه سازي در آموزش عالي و تعاملات بين المللي در زمينه اساتيد،دانشجويان و فناوري هاي نوين، به عنوان بستري براي فراهم شدن و ارتقاي سرمايه اجتماعي و فرهنگي و تبليغي براي كشورضروري است، ضمن اينكه انتخاب راهكارهايي مانندشناخت بيشتر نوآوري هاي علمي جهاني، توسعه آموزش مجازي، به كارگيري الگوهاي نوين آموزش با رويكرد فناورانه وآموزش مهارت محور، متناسب با روند تحولات جهاني ضرورتي انكار ناپذير است.اين مطالعه ضمن بررسي روند جهاني شدن دانشگاه ها، پيش نياز ها ، شواهد ، فرايند و دلايل نياز به بين المللي شدن و آثار جهاني شدن برآموزش عالي، گرايش هاي تغييركشورهاي در حال توسعه و برتر در اين راستا و مولفه هاي بين المللي شدن آموزش عالي را مورد بررسي قرار مي دهد.