تاثير مداخله معنوي بر ميزان ورزش و فعاليت فيزيكي در زنان مبتلا به ديابت نوع دو

ديابت يك بيماري پيچيده متابوليكي است كه علاوه بر استعداد ذاتي، شرايط محيطي مانند شيوه زندگي، وزن، الگوي غذايي، ورزش و فعاليت فيزيكي در بروز آن، نقش تعيين كننده اي دارد. بنابراين اين مطالعه با هدف بررسي تاثير مداخله معنوي بر ميزان ورزش و فعاليت فيزيكي در زنان مبتلا به ديابت نوع دو انجام شد. طرح پژوهش شبه تجربي از نوع پيش آزمون و پس آزمون با گروه آزمايش و گواه است. از بين زنان مبتلا به ديابت نوع دو كه در شبكه بهداشت و درمان شهرستان اقليد پرونده داشتند، 30 نفر به صورت تصادفي انتخاب و در دو گروه آزمايش و گواه (هر گروه 15 نفر) جايگزين گرديدند. در پيش آزمون، بُعد ورزش و فعاليت فيزيكي پرسشنامه خودمراقبتي ديابت توبرت و گلاسكو (2000) توسط شركت كنندگان تكميل شد. سپس مداخله معنوي به مدت 10 جلسه 90 دقيقه اي بر روي گروه آزمايش اجرا شد. سپس از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. براي تحليل داده ها از نرم افزارSPSS ويرايش 19 استفاده شد. نتايج حاصله نشانگر تاثير مثبت و معني دار مداخله معنوي بر ميزان ورزش و فعاليت فيزيكي در افراد ديابتي تحت مطالعه بوده و موجب افزايش 27 درصدي ميزان ورزش و فعاليت فيزيكي در گروه آزمايش شده است. با توجه به يافته هاي به دست آمده، مداخله معنوي در بيماران ديابتي مي تواند ميزان ورزش و فعاليت فيزيكي را افزايش دهد. بنابراين از اين روش مي توان براي درمان و كاهش پيامدهاي جسماني و رواني ديابت استفاده كرد.