آسيب شناسي بافت فرسوده كرمانشاه و ضرورت بهسازي و نوسازي آن

اصلاح و احياي مستمر بافت هاي شهري؛ متناسب با تحولات نظام هاي شهري لازمه پويايي و حيات شهرهاست. بخشهاي فرسوده بافت قديم شهر كرمانشاه (300 هكتار) كه محدوده مركزي شهر را در بر گرفته است، به شدت با ناهنجاري هاي شهري هم چون كمبود مسكن مناسب، ترافيك سنگين در خيابان هاي اصلي، كاهش ايمني شهري، وجود معضلات اجتماعي و كاهش آسايش رواني روبرو مي باشد. براين اساس هدف اصلي پژوهش حاضر، بررسي آسيب شناسي كالبدي، و اقتصادي و اجتماعي بافت فرسوده كرمانشاه و ارائه راهكارهايي براي بهبود وضعيت فعلي مي باشد. جهت دستيابي به هدف پژوهش از روش توصيفي – تحليلي استفاده شد. نتايج تحقيق نشان مي دهد با وجود اهميت تارخي بافت فرسوده اين شهر، با مشكلات و مسائل عمده اي د زمينه عملكردهاي اقتصادي، اجتماعي و كالبدي مواجه مي باشد. از نظر كالبدي، عمر غالب ابنيه بافت بيش از 50 سال بوده و فاقد امكانات زيستي مناسب هستند، نوع دسترسي ها با توجه به عرض بسيار كم معابر و كوچه ها، نه تنها استفاه از اتومبيل را مشكل يا غير ممكن كرده است بلكه خدمات رساني و تأمين تأسيسات و خدمات زيربنايي را با مشكل مواجه نموده است، علاوه بر اين وجود ساختمان هاي مخروبه در داخل بافت نيز چهره و بافت را مغشوش كرده و امكان افزايش نابهنجاري ها، آسيب هاي اجتماعي و بزهكاري را به همراه داشته جمعيت بومي آن را در پي خواهد داشت. بنابراين، ضرورت دارد نسبت به بهسازي و نوسازي بافت قديم شهر با مشاركت بخش هاي دولتي، خصوصي و خانوارهاي ساكن بافت، اقدامات جدي صورت پذيرد.