مفهوم تعادل ، آستانه هاي بحراني و مخاطرات محيطي درسيستم هاي ژئومورفولوژي و جايگاه آن در پايداري محيط

يكي از موضوعات محوري در ژئومورفولوژي سيستمي شناسايي روند تغييرات در اشكال سطح زمين و ژئوسيستم ها است. در ژئومورفولوژي سيستمي تلاش بر اين است تا تعادل ژئومورفيك يا سطح پايداري ژئوسيستم ها، مرز تغييرات ، ناپايداري و ني ز پيش بيني واكنش فرم ها و فرايندهاي سطح زمين در برابر متغيرهاي محيطي مورد مطالعه قرارگيرد. اين نوشتار بر آن است در چارچوب ديدگاه ژئومورفولوژي سيستمي، پارادايم هاي تعادل ، آستانه ها و مخاطرات محيطي مبتني بر منابع كتابخانه اي را مورد بررسي قرار ده د. اساساهدف از اين چنين مطالعات ، كاربردي نمودن و جهت دهي مطالعات ژئومورفيك و ژئوسيستم ها به پايدار ي و مديريت محيط قلمداد مي شود. نتايج نشان داد سيستم هاي ژئومورفيك هر كدام در مراحل مختلفي از روند تغييرات محيطي و تكامل خود شرايط پايداري و ناپايداري هايي تحت شرايط فرايندهاي بيروني و دروني قرار مي گيرند. به طوري كه شناخت سطح تعادل(به عنوان شرايط پايداري عناصر ژئوسيستم)، حدآستانه ها(به عنوان مرز تغييرات فرايندهاي حاكم برژئوسيستم ها و مرزهشداردهي) و بحران هاي محيطي(به عنوا ن زمانناسازگاري سيستم هاي طبيعي و انساني)، مي تواند روند تغييرات ژئوسيستم ها را مديريت نمود. زيرا سيستم هاي ژئومورفيك مانند سيستم هاي درياچه اي، ساحلي و... شرايطي از قبيل تعادل و پايداري محيطي ، آستانه هاي بحراني، مخاطرات محيطي و بلايا را در صورت عدم برقراري سطوح تعادل در پيش خواهند داشت و ضروري است شاخص هاي موثر در شناسايي هر كدام از مراحل تغييرات ژئوسيستم ها شناسايي و مورد مطالعه قرار گيرد