بررسي و تحليل موانع مديريتي زنان در مناطق روستايي

بدون ترديد مديران روستايي فرآيند سازماندهي، هدايت جامعه و برنامه ريزي براي روستا را برعهده دارند.در اين ميان مديران مستقر در روستاها به عنوان مديريت جرايي، داراي نقش بسيار تاثيرگذار در پياده سازي برنامه هاي توسعه روستايي دارند. تاكنون اغلب مديران روستايي در كشور را مردان تشكيل داده و در چندين سال اخير زنان نيز با وجود محدوديت هاي مختلف در جامعه روستايي، علاقه مند به شركت در زمينه هاي مديريتي روستا در قالب شوراها يا دهياران روستايي هستند. با وجود اينكه زنان به عنوان نيمي از جمعيتروستايي كشور، نقش قابل توجهي در فعاليتهاي اقتصادي، اجتماعي و مديريتي روستاها به عهده دارند اما در زمينه مديريت روستا داراي موانع مختلفي مي باشند كه از انگيزه هاي آنان براي ورود به عرصه مديريت روستا كاسته است. اما نكته اساسي اين است تسلط ديرينه مردان بر ساختارهاي اداري به مثابه مهمتر ين عامل در ايجاد سقف شيشه اي و نيز ساير عوامل موثر همانند رواج فرهنگ و زبان مردانه، مشغله ها ي روزمره زنان در امور خانواده اين راه را براي زنان دشوار ساخته است. لذا هدف پژوهش حاضر، شناسايي مهمترين موانع حضور زنان در مسئوليت مديريتي روستاها است. بر اين اساس اين مطالعه از طريق روش شناسي تحليلي - تبييني و كتابخانهاي در تلاش براي پاسخگويي به اين سوال كليدي مي باشد كه: عمده ترين موانع مديريتي زنان در مناطق روستايي چه عواملي هستند؟ براي پاسخگويي به اين سوال ابتدا با مروري بر ادبيات نظري تحقيق، مهمترين موانع مشاركت زنان در مديريت روستايي شناسايي و از طريق آزمون هاي آماري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است.يافته ها ناشن داده ك در بين موانع 10 گانه بررسي شده، بيشترين ميانگين متعلق به عامل «باورهاي خرافي اجتماعي در رابطه با فعاليت اداري زنان» با ميانگين 4/43 مي باشد.