سياست بازنمايي ،تجربه مادري مادران سرپرست خانوار مطالعه موردي در اسناد رفاهي كشور

سياست بازنمايي مسئله‌اي نظري است كه با شكست ذات‌گرايي در تبيين هويت در قرن بيستم در مطالعات فرهنگي، جنسيت و زنان مطرح گرديده است. برآمدن اين دغدغه‌ي نظري به تلاش‌‌هاي نظري عملي انديشمندان فمينيسم در مورد تصويرسازي رسانه‌‌هاي جمعي متكي بود، اما انديشمندان پساساختارگرا چون جوديت باتلر و شانتال موفه پا را فراتر گذاشته و اين سياست را در اسناد پزشكي و رسمي ‌جستند. اسناد رفاهي كشور پس از انقلاب اسلامي‌ در باب زنان سرپرست خانوار مورد تحليل گفتماني قرار مي‌گيرد. اين تحليل گفتماني تصاوير برساختي از زنان سرپرست خانوار در سطح قرائت رسمي ‌را هويدا مي‌سازد. از ديگر سو چند برآيند ديگر را نيز آشكار مي‌سازد، نخست) مادر سرپرست خانوار كه در ارتباط هم‌ارزي با زن سرپرست خانوار قرار‌‌دارد. دوم) در تمامي ‌اسناد موجود براي ايجاد و حفظ اشتغال مادران سرپرست خانوار چه قالب سياست توانمندسازي يا بيمه‌ي اجتماعي تمهيداتي در نظر گرفته شده است. اما آنچه مغفول مانده است كه سهم مراقبت كودكان و حضانت است. در صورتي كه اين مادران نيازمند تغيير نگاه سياستي كلان هستند، هيچ‌گونه تمهيداتي براي الگو‌هاي جايگزين مراقبت در غيبت‌‌هاي طولاني مادر ديده نشده است. از سوي ديگر با خارج كردن افراد‌‌ داراي معلوليت‌‌هاي جسمي-حركتي، حسي، ذهني و بيماري‌‌هاي رواني از شمول حمايت دفتر توانمندسازي بهزيستي، مادران سرپرست خانوار اين كودكان با هزينه‌‌هاي گزاف مالي و اجتماعي تنها ر‌ها شد‌ه‌اند. سوم) ديدگاه‌‌هاي مركز محور در تمامي ‌دستورالعمل‌‌هاي دو سازمان رفاهي بهزيستي و كميته‌ي امداد خميني (ره) كه با عدم اختياردهي كافي به ادارات شهرستان‌‌ها و مددكاران كه مستقيما با خانواده در تماس هستند جلوه‌گر شده است. بازبيني چرخه‌‌هاي قطع و تعيين صلاحيت خانواده براي دريافت كمك‌‌هاي نقدي و غيرنقدي اين سازمان‌‌ها در جهت محلي‌سازي و اختياردهي امري ضروري است.