تحليل وضعيت توسعه اجتماعي ايران در منطقه خاورميانه (2017-2014)

تـجربه‌ چند دهه‌‌ برنامه‌ريزي‌ و توسعه و نتايج آنها از ضـرورت تجديد نظر در اهداف‌ توسعه از منظر اجتماعي و توجه ويژه به توسعه اجتماعي به عنوان حوزه اي مختص به خود حكايت دارد. هدف از مطالعه حاضر در گام اول بررسي تعاريف و برداشت هاي مختلف از توسعه اجتماعي و شاخص هاي سنجش آن و در گام بعدي توصيف، تحليل و مقايسه وضعيت توسعه اجتماعي ايران در منطقه خاورميانه در طي سال‌هاي 2014 تا 2017 بر اساس داده هاي «گزارش پيشرفت اجتماعي» است. يافته هاي حاصل از اين گزارش همسو با نتايج گزارش شاخص كاميابي مؤسسه لگاتيوم نشان مي دهد كه علي رغم رشد مثبت و تدريجي توسعه اجتماعي كشورمان در سال‌هاي 2014 تا 2017، در مقايسه با ساير كشورهاي منطقه خاورميانه وضعيت مناسبي نداريم، به طوريكه در سال 2017 از بين 12 كشور داراي رتبه نهايي، رتبه 11 را كسب كرده ايم. به طور كلي يافته ها دلالت بر آن دارد كه توسعه اجتماعي در كشور ما تحت تاثير غلبه نگاه سخت افزاري به توسعه و تلقي ابژه محور از انسان چندان مورد توجه قرار نگرفته و مقوله اي پسماندي و حاشيه اي در بحث ها و برنامه هاي توسعه محسوب مي شود. نتايج اين پژوهش ضرورت توجه جدي به توسعه اجتماعي و بهبود آن در نظام برنامه ريزي و سياست گذاري هاي مربوطه را روشن مي سازد.