مروري بر ژن رساني با استفاده از نانوحامل ها در مطالعات ايراني

موضوع: ازچالش هاي مهم در ژن درماني، فقدان حاملين ژن رسان كارآمد مي باشد. نانوحامل ها به دو دسته ويروسي و غير ويروسي تقسيم مي شوند. با وجود بازدهي انتقال بالا و ژن رساني سريع توسط حاملين ويروسي، استفاده از آنها به دليل ظرفيت پايين انتقال، احتمال فعال كردن پرتو آنكوژنها و القا پاسخ هاي ايمني قوي كاهش يافته است. در مقابل نانوحامل هاي غير ويروسي با وجود بازدهي كمتر به دليل مزايايي منجمله قابليت انتقال قطعات بزرگ ژني، خطر عفونت زايي پايين، ايمني زايي كم، انعطاف پذيري ساختار و سهولت طراحي، روند رو به رشدي را در مطالعات ژن رساني داشته اند. هدف: اين مطالعه به بررسي مطالعات ژن رساني با استفاده از نانوحامل هاي غير ويروسي، در پژوهشهاي محققين ايراني پرداخته است. روش تحقيق: اطلاعات لازم جهت اين مطالعه مروري، صرفا از مقالات پژوهشي چاپ شده تا ارديبهشت سال 1931 و با مراجعه به پايگاه هاي اطلاعاتي منجمله بانك مقالات پزشكي ايران، Megiran ، SID ، PubMed ، Scopus و Science Direct گردآوري گرديد. دستاوردها: محققان ايراني در حدود بيش از 088 پژوهش به فرآيند توليد و بررسي انتقال ژن با استفاده از انواع نانوحامل هاي غيرويروسي پرداخته اند. نانوحامل هاي پليمري با پايه پلي اتيلن ايمين ) PEI ) و كايتوزان با نسبت هركدام در حدود %21 ، نانوحامل هاي فلزي با نسبت 1.41 % و نانوحامل هاي درختواره )دندريمر ها( با نسبت 12 % بيشترين سهم از مطالعات ژن رساني را به خود اختصاص داده اند. نتيجه گيري: در مطالعات پژوهشگران ايراني، سنتز، بهبود كارآيي ترانسفكشن و كاهش سميت سلولي انواع نانوحامل هاي غير ويروسي مورد ارزيابي قرار گرفته و كانديدهاي بسياري براي مقاصد ژن رساني به سلول هاي مختلف پيشنهاد شده است. انتقال هدفمند نانوحامل ها با انواع مولكولها منجمله آپتامرها نيز در حال افزايش ) 21 مقاله( است كه البته توجه بيشتري را ميطلبد.