الگوي طراحي فضاي آموزشي به عنوان بخشي از حقوق شهروندي كودكان و نوجوانان استثنايي

كودكان كم توان ذهني به لحاظ جسمي،فكري، عاطفي و رفتاري با ساير انسان ها متفاوت هستند. بر همين اساس براي شكوفايي استعدادهاي نهايي شان نيازمند محيط هاي ويژه اي مي باشند. براي اينكه آموزش معنا پيدا كند، ضروري است متناسب با نيازهاي جامعه باشد. همانطور كه ميدانيم ياديگري به خودي خود رفتاري انفعالي نيست بلكه يك رفتار فعال و خلاق است. بنابراين محيط هاي آموزشي بايد انعكاس دهنده آموزشي كه از آن حمايت مي كنند، باشد. كودكان استثنايي از لحاظ روحي و جسمي داراي ضعف ها و كمبودهايي هستند كه با تاثير محيط اطراف بر آنها مي توان آنها را تقويت و يا بعلكس تضيف كرد. همه اين عوامل از برخورد معلولين با پيرامون فضاي خصوصي و شهري است كه ميتوانند بر روحيات آنها سازگار شود. اين مسئله مي تواند در ساخت محيط هاي آموزشي كه يادگيرندگان آنها كودكان معلول هستند موثر باشد. چرا كه،وجود مكان هايي بنام فضاي آموزشي كودكان معلول مي تواند در رشد شكوفايي آنان بسيار موثر باشد. معماري محيط هاي آموزشي مي تواند تاثير قابل ملاحظه اي بر رفتار كودكان كم توان ذهني داشته باشد و اين دسته از انسان هاي كشور ايراني ما براي آموزش و پيشرفت نياز به محيط هايي دارند كه كيفيت ويژه اي را ارائه مي كند. كيفيتي كه متناسب با نيازها و نوع ناتواني آنها باشد. اينگونه محيط ها كودكان ناتوان را به حركت و رشد ذهني،رفتاري و شخيصتي،تعامل با محيط و دگرگوني در آن سوق مي دهند. توجه به احساس آرامش،امنيت و آزادي در آنها بسيار حايز اهميت است و مي تواند موجب افزايش توان رفتاري كودك شده و بستر تعامل آنها با محيط را فراهم كند. در نتيجه، طراحي فضاهاي آموزشي كودكان استثنايي از اهميت ويژه اي برخوردار است و اينگونه محيط ها بايد امن،آرام،در عين حال محرك و سيال باشند.