مقايسه سازگاري اجتماعي والدين داراي فرزند با و بدون ناتواني

زمينه: عوامل و مسائل مختلفي مي‌تواند موجب فشار رواني در خانواده شود. يكي از اين عوامل، تولد فرزند با ناتواني است كه مي‌تواند عامل نگران‌كننده‌اي براي سازگاري خانواده بوده و عملكرد اعضاي خانواده و به ويژه والدين را در زمينه‌هاي جسمي، رواني، عاطفي، اجتماعي و اقتصادي با مشكل مواجه سازد. هدف پژوهش حاضر مقايسه سازگاري اجتماعي والدين داراي فرزند با و بدون ناتواني بود. روش: روش پژوهش حاضر توصيفي از نوع علي – مقايسه‌اي بود. جامعه‌ي آماري شامل همه‌ي والدين داراي فرزند با و بدون ناتواني شهر شيراز در سال 1397 بودند. حجم نمونه اين پژوهش شامل 60 نفر(30 والد داراي فرزند با ناتواني و 30 والد داراي فرزند بدون ناتواني) بودند كه آزمودني‌هاي داراي فرزند با ناتواني به روش در دسترس و آزمودني‌هاي داراي فرزند بدون ناتواني با روش نمونه‌گيري تصادفي چند مرحله‌اي از مدارس ناحيه 1 (ناحيه معرف) آموزش و پرورش شهر شيراز انتخاب شدند. به منظور سنجش ميزان سازگاري اجتماعي از پرسشنامه‌ي سازگاري اجتماعي بل(1962) استفاده شد. داده‌هاي گردآوري شده با استفاده از آزمون تي مستقل براي نمره كل سازگاري اجتماعي و تحليل واريانس چندمتغيره براي خرده مقياس‌هاي سازگاري اجتماعي تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين والدين داراي فرزند با و بدون ناتواني در نمره كل سازگاري اجتماعي و خرده مقياس‌هاي آن تفاوت معني‌داري وجود ندارد(05/0P≥). نتيجه‌گيري: بر اساس يافته حاصل از پژوهش حاضر، ميان والدين داراي فرزند با و بدون ناتواني در زمينه سازگاري اجتماعي تفاوتي وجود ندارد. بنابراين بايد از نسبت دادن عنوان و برچسب ناسازگاري به والدين داراي فرزند با ناتواني اجتناب كرد.