اثربخشي آموزش برنامه شناختي - رفتاري بر ابعاد كيفيت زندگي مادران دانش آموزان كم توان ذهني شهرستان شادگان

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي برنامه شناختي – رفتاري بر كيفيت زندگي و مولفه هاي آن(سلامت جسماني، سلامت رواني، سلامت روابط اجتماعي و سلامت محيط) در مادران دانش آموزان كم توان ذهني شهرستان شادگان بود. اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با پيش آزمون – پس آزمون، با گروه گواه بود. نمونه شامل 30 نفر از مادران دانش آموزان جامعه مذكور بود كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و سپس به طور تصادفي به دو گروه آزمايش (15 نفر ) و گواه (15 نفر) تقسيم شدند. ابزار اندازه گيري شامل كيفيت زندگي سازمان جهاني بهداشت (1996)بود. ابتدا از هر دو گروه پيش آزمون به عمل آمد سپس گروه آزمايش به مدت 8 جلسه 90 دقيقه اي مداخله درمان شناختي – رفتاري را دريافت نمودند. پس از مداخله از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. تحليل داده ها با استفاده از تحليل كواريانس چند متغيري (مانكوا) و تحليل كواريانس يكراهه (آنكوا) نشان داد كه بين مادران گروه آزمايش و گواه از لحاظ كيفيت زندگي و مولفه هاي آن تفاوت معناداري وجود دارد. به عبارت ديگر برنامه شناختي – رفتاري بر كيفيت زندگي مادران گروه آزمايش هم بصورت كلي هم در زمينه سلامت جسماني، رواني، روابط اجتماعي و محيط موثر بوده است.