پيش بيني سازگاري اجتماعي دانش آموزان با اختلال نارسايي توجه / بيش فعالي براساس تاب آوري تحصيلي

هدف: هدف پژوهش حاضر پيش بيني سازگاري اجتماعي دانش آموزان با اختلال نارسايي توجه - بيش فعالي براساس تاب آوري تحصيلي بود. روش: روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل همه دانش آموزان با اختلال نارسايي توجه – بيش فعالي پايه چهارم شهر هويزه در سال تحصيلي 97 – 98 بود كه از بين آنها 50 نفر به عنوان شركت كننده در تحقيق با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار: براي جمع آوري اطلاعات از فرم كوتاه و تجديد نظر شده ي مقياس درجه بندي كانرز والدين ، پرسشنامه سازگاري اجتماعي سينها و سينگ(1993) و پرسشنامه تاب آوري تحصيلي ساموئلز (2004) مورد استفاده قرار گرفت. يافته ها: جهت تحليل داده ها، همبستگي پيرسون و رگرسيون چندمتغيره به كار گرفته شد. يافته ها نشان دادند كه بين مؤلفه هاي تاب آوري تحصيلي(مهارت هاي ارتباطي، جهت گيري آينده و مسئله محور / مثبت نگر) با سازگاري اجتماعي در دانش آموزان با اختلال نارسايي توجه – بيش فعالي رابطه معنادار و مثبت وجود دارد(001/0 p ). نتايج حاصل از تحليل رگرسيون چندمتغيره براي پيش بيني سازگاري اجتماعي دانش آموزان با نارسايي توجه – بيش فعالي نشان داد كه مؤلفه مهارت هاي ارتباطي، مهمترين پيش بيني كننده سازگاري اجتماعي در اين دانش آموزان است(004/0 p ). نتيجه گيري: به نظر مي رسد استفاده از تاب آوري و آموزش آن در مدرسه، سبب ارتقاي سازگاري اجتماعي در دانش آموزان جهت مقابله با تنيدگي ها و تشويش هاي روانشناختي در محيط آموزش و مدرسه خواهد بود و در كسب نتايج تحصيلي مؤثر باشد.